Arquitectura

Esto
         la caja de zapatos donde vivo
la caja de zapatos donde vive mi padre.
Dos zapatos izquierdos.

–Cuando chica quería ser artista, veterinaria o astronauta.
–Yo arquitecto (me mira y no me cree).
Mi papá me llevó a la construcción algunos sábados. A mí me
encantaba. Una vez le pregunté en qué consistía su trabajo.
Me dijo que el arquitecto (primera vez que oía esa palabra y
me sonó importante de inmediato, como archiduque)
imaginaba el edificio y que la pega de él consistía en que
simplemente no se cayera. Un trabajo que sólo imaginaba
lugares me pareció extraordinario. No así la opaca labor del
padre. Los lugares imaginados se le comunicaban con dibujos.
Y a eso dediqué mi infancia, a dibujarle rascacielos y chozas.

La pega de mi papá consiste en que no se caigan.

© Enrique Winter
Из: Guía de despacho
Santiago: Cuarto Propio, 2010
Аудиопроизводство: Taken from the album 'Agua en polvo' (Santiago: Cápsula Discos, 2012) by Winter Planet

Architektura

To
      pudełko po butach, w którym mieszkam
pudełko po butach, w którym mieszka mój ojciec.
Dwa lewe buty.

– Kiedy byłam dziewczynką, chciałam zostać artystką, panią weterynarz albo astronautką.
– Ja architektem (patrzy na mnie z niedowierzaniem).
W niektóre soboty, tata zabierał mnie na budowę. A ja
to uwielbiałem. Pewnego razu spytałem go, na czym polega jego praca.
Powiedział, że architekt (pierwszy raz usłyszałem to słowo i
od razu zabrzmiało jakoś ważnie, jak arcyksiążę),
wyobraża sobie budynek, a jego robota polega na tym,
żeby się po prostu nie zawalił. Praca, która była tylko wyobrażaniem
sobie miejsc wydała mi się nadzwyczajna. Nie tak jak ponura robota
mojego ojca. Wyobrażone miejsca porozumiewały się z nim poprzez rysunki.
I temu poświęciłem dzieciństwo – rysowaniu wieżowców i chat.

Robota mojego taty polega na tym, żeby się nie zawaliły.

Tł. Marta Cichocka, Emilia Stępska, Klaudia Wiśniewska, Paulina Zegar i Magdalena Żmuda.
Z: Puste spacje. Kraków: Lokator, 2017.