Barbara Köhler
немецкий
An Díbeartach
Tháinig is d’imigh fir an bhruscair.
Táim im luí ar thaobh sráide
faoin mbáisteach ag bogadh sall is anall
ar mo bholg plaisteach sa ghaoith.
Tá máilín cruinn súchaite tae
greamaithe dem chléibh,
cárta poist de thráigh aislingiúil dem thóin.
Dá bhféadfainn breith ar mo hata
atá caite i mbéal geata
ní bheifeá ag sá do shúl
chomh sotalach síos i m’anam dorcha,
tusa a bhfuil do hata geal miotail
fáiscthe anuas go dlúth ar do cheann.
Из: An Tost A Scagadh
Dublin: Coiscéim , 1993
Der Verworfne
Die Müllmänner kamen und gingen.
Ich liege im Rinnstein im Regen
kollere ich her und hin
auf meinem Plastikbauch im Wind.
An die Brust ein rundes gebrauchtes
Teebeutelchen gepresst,
eine Postkarte mit Traumstrand am Arsch.
Käm ich doch bloß an meinen Deckel
den’s in den Torweg geweht hat
du würdest nicht so von oben herab
mir in die dunkle Seele starren,
du mit dem metallglänzenden Hut
so tief in die Stirn gedrückt.