Nuala Ní Dhomhnaill

ирландский

Hans-Christian Oeser

немецкий

Geasa

Má chuirim aon lámh ar an dtearmann beannaithe,
má thógaim droichead thar an abhainn,
gach a mbíonn tógtha isló ages na ceardaithe
bíonn sé leagtha ar maidin romham.

Tagann aníos an abhainn istoíche bád
is bean ina seasamh inti.
Tá coinneal ar lasadh ina súil is ina lámha.
Tá dhá mhaide rámha aici.

Tarraigíonn sí amach paca cártaí,
“An imreófá breith?” a deireann sí
Imrímid is buann sí orm de shíor
is cuireann sí de cheist, de bhreith is de mhórualach orm

gan an tarna béile a ithe in aon tigh,
ná an tarna oíche a chaitheamh faoi aon díon,
gan dhá shraic chodlata a dhéanamh ar aon leaba
go bhfaighead í. Nuair a fhiafraím di cá mbíonn sí

“Dá mba siar é soir,” a deireann sí, “dá mba soir é siar.”
Imíonn sí léi agus splancacha tintrí léi
is fágtar ansan mé ar an bport.
Tá an dá choinneal fós ar lasadh le mo thaobh.

D’fhág sí na maidí rámha agam.

© Nuala Ni Dhmonaill
Из: An Dealg Droighinn
Dublin: The Mercier Press, 1981

Tabus

Vergreife ich mich an geheiligtem Grund,
wird über den Fluss eine Brücke geschlagen,
stürzt alles, was tags von den Werkern erbaut,
schon anderentags wieder ein.

Nachts kommt ein Boot den Fluss herauf,
darin steht eine Frau.
In ihren Augen, ihren Händen brennen Kerzen.
Sie hat zwei Ruder.

Sie zieht ein Spiel Karten heraus.
»Machst du ein Pfänderspiel?«, fragt sie.
Wir spielen, und sie gewinnt jedes Mal
und belegt mich mit einem dreifachen Bann:

niemals zwei Mahlzeiten in demselben Haus einzunehmen,
niemals zwei Nächte unter demselben Dach zu verbringen,
niemals zweimal auf demselben Lager zu schlafen –
bis ich ihr wiederbegegne. Ich frage sie nach ihrem Aufenthalt:

»Wenn West, dann Ost«, sagt sie, »wenn Ost, dann West.«
Sie eilt davon, dass die Funken stieben,
und ich bleibe allein am Ufer zurück.
Die beiden Kerzen neben mir brennen noch.

Die Ruder hat sie mir dagelassen.

Aus dem Irischen von Hans-Christian Oeser