Το ξέρω αγάπη μου γλυκιά
πως το 'χω ειλικρινά παραξηλώσει
μ' όσα σου γράφω και σου τραγουδώ
δυο χρόνια τώρα ερήμην σου,
χωρίς να το ζητάς,
χωρίς και να ενοχλείσαι.

Αφού εσύ είσαι τώρα αλλού
και μ' άλλον, ναι, το ξέρω.
Τι θέλει και με πιάνει αλήθεια
η νεκραναστημένη ετούτη νοσταλγία
για όλ' αυτά που από καιρό έχω χάσει
(της όψης σου της δοτικής τις απαλές παρειές,
το πόδι σου το ανέγγιχτο
μες στ' αχανή σεντόνια).

Ώστε και συ από μέρους σου
άριστα και σωστά με συμβουλεύεις
ότι ήρθε πια το πλήρωμα του χρόνου,
ήγγικεν ο καιρός
από τις θάλασσές σου ν' αποπλεύσω,
σε χάρτες άλλους ν' ανοιχτώ,
άφιλες μνήμες να σκοτώσω.

Κι εσένα ν' απαλλάξω
και από σένα εγώ
μια και καλή ν' απαλλαγώ.