Michaela Prinzinger
немецкий
Ο Ποιητής
δεν μπορεί παρά να κοιτάξει προς τα εκεί-
*
τώρα
ο ποιητής σκίζει
σαν ισχνό κουρασμένο δέρμα
τις προϋποθέσεις που στην ποίησή του
υπερθεματίζει.
Κάτι λιγότερο από άγγιγμα
στον τόνο εκείνου του προτελευταίου ντο
(ή μάλλον σε αντίθεση με αυτόν)
τον πείθει πια να μην αναβάλλει.
Η μουσική
-είχε διαβάσει κάποτε-
δεν είναι παρά μια διαδοχή
οπλισμένων και παροπλισμένων ήχων
που ο νους σε απόγνωση
και χωρίς να έχει ακριβώς πεισθεί
επιχειρεί να αναλάβει.
*
δεν μπορεί παρά να κοιτάξει προς τα εκεί-
φρέσκια χλόη συλλαβών σαλεύει κιόλας
στην ατμόσφαιρα φτιάχνοντας νέο δέρμα
ο χυμός του φρούτου χύνεται άτσαλα
ζαλίζοντας ό,τι απελπίζει το μάτι
κι ενώ εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει
αν κάτι μέσα στον καθαρό αέρα του Μαΐου
τον αναζητεί
θέλει να σου διηγηθεί την ιστορία του
για κείνη –λέει- τη συνάντηση
ότι έβρεχε
πόσο κοντά η αναπνοή σου βρέθηκε στο χέρι του
πόσο γλυκά η βροχή
(λάθος)
πόσο γλυκά εκείνη η παράφορη βροχή
οι αιχμηρές φτερούγες της
για πόσο λίγο
όλα (όλα;) όσα με βία συνωστίζονται
χωρίς ειρμό
ραγίζοντας την κρούστα της διήγησης
αιφνιδιάζοντας την έκβαση της ιστορίας
*
τώρα
ο ποιητής σχίζει
σαν ισχνό κουρασμένο δέρμα
τις προϋποθέσεις που στην ποίησή του
υπερθεματίζει
συλλογίζεται το βανδαλισμό που θα επακολουθήσει
το τέλος αυτής του κιόλας της πρότασης
και-
τί θλίψη
να ‘ναι το πέρασμα έξω από το τοπίο
το ελάχιστο ανάμεσα στη λέξη και το μύθο της λέξης
που
-χορεύει
η καρδιά του μέσα στα χέρια του
κι αυτός χορεύει-
η μουσική
κάτι απογεύματα σαν κι αυτό εδώ
τώρα
κρατάει νωπό
χωρίς καμία γλώσσα να ‘χει ποτέ διασχίσει.
(Από την υπό δημοσίευση συλλογή ‘Χλιδή’)
Аудиопроизводство: Literaturwerkstatt Berlin 2010
Der Dichter
kann seinen Blick von dort nicht wenden –
*
jetzt
zerreißt der Dichter
wie dürre mürbe Haut
die Grundlagen, denen er sich in seiner Dichtung
mit Nachdruck verpflichtet.
Etwas, das zarter ist als eine Berührung,
im Klang jenes vorletzten C
(oder, besser noch, im Gegensatz dazu)
überzeugt ihn, nun nichts mehr aufzuschieben.
Die Musik
- so hatte er einmal gelesen –
sei bloß eine Abfolge
angriffsbereiter und friedliebender Töne
der die Vernunft in ihrer Not
und ohne wirkliche Überzeugung
zu folgen versuche.
*
er kann seinen Blick von dort nicht wenden –
frische Silbenschösslinge treiben aus
umspinnen die Luft mit neuer Haut,
während der Saft herabperlt an der Frucht,
verstören sie alles, was das Auge ernüchtert
und während er immer noch nicht begreift
ob in der klaren Luft im Mai
etwas ihn anstrebt
will er dir seine Geschichte erzählen
über jene – damalige – Begegnung:
dass es regnete
wie nah dein Atem floss an seiner Hand
wie sanft der Regen
(falsch)
...wie sanft jener entfesselte Regen...
...dessen gezackte Schwingen...
...für wie kurz nur...
wie alles (alles?) gewaltsam Vereinte
außerhalb jedes Zusammenhangs blieb
dass die Rinde der Erzählung barst
dass die Geschichte endete in Unvorhersehbarkeit.
*
jetzt
zerreißt der Dichter
wie dürre mürbe Haut
die Grundlangen, denen er sich in seiner Dichtung
mit Nachdruck verpflichtet
und denkt an die blinde Zerstörungswut
die dem Ende des Satzes folgen wird
und –
dass es schade wäre,
läge die Passage außerhalb des Schauplatzes -
er denkt an das Mindeste zwischen dem Wort und dem Mythos
des Wortes
das
– tanzt
sein Herz in seiner Hand
tanzt auch er –
die Musik
jetzt
an Nachmittagen wie diesem
unversehrt bewahrt
bevor es je eine Sprache durchmisst.