Ulf Stolterfoht
немецкий
Τρεις Νότες Για Μια Μουσική IV
Αυτό είναι το παράθυρο —είπες—
το σπίτι.
Τα σώματά μας έχουνε πάρει κιόλας
το χρώμα του αποχωρισμού.
Τα χέρια μας γράψανε τα ποιήματα τους.
Χαίρομαι που ο λαμπρός ήλιος της άνοιξης
δε γεννάει πια στο νου καμιά ψευδαίσθηση.
Είμαι ήρεμη.
Υπήρξε μια εποχή
—αλλά μακρινή—
πού ο μόνος σκοπός
ήτανε να κρατήσεις για πάντα
αυτό το αόρατο χέρι
να αισθανθείς δική σου
οριστικά δική σου
τη φλογισμένη του επίμονη ψυχή.
Υπήρξε μια εποχή
—αλλά αυτό εσύ το γνωρίζεις—
πού το βράδυ φεύγαμε
προς μια άγνωστη κατεύθυνση
πολύ αθώοι
πολύ περήφανοι
που επιτέλους είχαμε ανακαλύψει
ό,τι όφειλε καιρό να έχει αποκαλυφθεί.
Υπήρξε -
Είναι άραγε δυνατό να τελείωσαν όλα;
Αύριο ή μεθαύριο κάποτε ίσως και να επιστρέψω πάλι
αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε πια
για την ξαφνική ανθηρότητα των ράθυμων κρίνων
την άγρια μέλισσα πού σαν ζωντανό αίμα
πάλλεται εξοργιστικά μπροστά στα μάτια μου
γι' αυτό το φως πού με ζαλίζει
και που το ξέρω χρόνια
χωρίς να έχω μπορέσει επάξια να το υπερασπιστώ.
Άλλοτε δεν θα μιλούσα έτσι.
Ίσως όμως ήρθε ο καιρός
τώρα πού όλοι ξέρουν
ότι δεν έχω να αναγγείλω πια κανένα μυστήριο
να πρέπει να αμφιβάλλω
γι' αυτόν τον παράταιρο λυγμό
που ανατέλλει μέσα μου το νόημά του
απέραντο και αιώνιο
χωρίς εικόνες
χωρίς πια να θρηνεί.
Из: Τρεις Νότες Για Μια Μουσική
Αθήνα [Athens]: Εκδόσεις Νεφέλη , 2004
Аудиопроизводство: Literaturwerkstatt Berlin 2010
Drei Noten zu einer Musik IV
Dies ist das Fenster, sagtest du,
und das das Haus.
Unsere Körper tragen bereits
die Abschiedsfarben.
Unsere Hände haben ihre Gedichte geschrieben.
Und es freut mich, daß die helle Frühlingssonne
dem Verstand nichts mehr vorzumachen vermag.
Ich bin ganz ruhig.
Es gab eine Zeit,
ziemlich lang her,
in der das Ziel einzig darin bestand, für immer diese
unsichtbare Hand zu halten,
sie als eigen zu empfinden,
endgültig als eigen,
seine brennende, dauernde Seele.
Es gab eine Zeit
- aber das weißt du -
da gingen wir jeden Abend los,
in eine unbekannte Richtung,
sehr unschuldig,
sehr stolz:
wir hatten endlich entdeckt,
was wir schon lange hätten entdecken müssen.
Es gab ...
Es könnte jetzt vorüber sein.
Morgen oder übermorgen komm ich zurück, vielleicht,
kann aber nichts mehr tun,
kann den trägen Lilien nicht beim Blühen helfen,
nichts tun für die wilden Bienen, die wie Blut pulsieren,
was meine Augen empört,
nichts für das Licht, das mich benommen macht,
das ich seit Jahren kenne,
und kann doch gar nichts tun dafür.
Früher hätte ich nicht so gesprochen.
Jetzt aber ist vielleicht die Zeit,
jetzt, da es alle wissen,
daß ich kein weiteres Geheimnis zu verkünden habe,
daß ich zweifeln muß
noch an dem unpassendsten Schluchzen,
jetzt, da sich mir dessen Sinn erschließt,
ohne Grenzen,
ohne Bilder,
ohne Trauer.