Amir Or
польский
La poesia
No són veus celestials, que de lluny
endins ens parlen. Són veus estimades.
Veus de dins, veus distants, veus que diuen
un camí que ningú no sap on va.
Hi ha veus que són fanals en un carreró fosc;
com n’hi ha que són remors de llunyanies.
Hi ha veus que ens han fet ser de mots.
Veus callades, veus absents, veus silencis...
La poesia són veus convertides en sons
que diuen d’on venim, on anem, i qui som.
Из: En el nom de la mar
Barcelona: Edicions 62, 1999
Аудиопроизводство: Institut Ramon Llull
POEZJA
To nie niebiańskie głosy, co z daleka
mówią do nas. To głosy miłowane.
Głosy z głębi, głosy z dali, głosy wskazujące
drog, która wiedzie nie wiadomo dokąd.
Są głosy – latarnie w ciemnej uliczce
i głosy – szepty szumiące z oddali.
Są głosy co sprawiły że wszyscyśmy ze słów.
Milczące, nieobecne, głosy brzmiące ciszą...
Poezja to głosy co dźwiękami się stały i co mówią,
skądśmy przyszli, dokąd zmierzamy i kim jesteśmy.