Ferdinand Laholli
албанский
Mansarde
Über die Tische wandern
Bäume, Düfte,
Lebensversicherungen.
Die Verkäuferin lächelt,
sie hat die Lippen einer Sängerin.
Und ein junger Herr flüstert ihr zu:
Ich schreibe dir.
Wer aber glaubt noch
an das Märchen von der Post?
Alle Briefe sind erfunden!
Unsere Worte waren zu lang
auf Reisen.
Es wird wieder Zeit für Besuche.
Doch jemand, der kommt, erschrickt -
denn ich wohne Mansarde,
hier herrscht die Enge eines Ballonkorbs.
Ich wollte schon auf einen Hochsitz ziehen.
Allein Kühe im Nebel
beruhigen die Seele.
Из: Langrenus. Gedichte
Hamburg: Rospo, 1994
Аудиопроизводство: 2001 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin
Mansardë
Mbi tavolina marshojnë
pemë, erëmime,
sigurimet për jetën.
Shitësja buzagazet,
ajo ka buzë këngëtareje.
Dhe një djalosh i pëshpërit:
- Do të të shkruaj.
Por kush beson akoma
në përrallën e postës?
Të gjitha letrat janë stisur!
Fjalët tona qenë mjaft gjatë
n'udhëtim.
Ka ardhur rishtas koha për vizita.
Por dikush, që vjen, lemeriset -
se unë banoj në mansardë,
këtu sundon ngushtësia e një koshi baloneje.
Ngaherë kam dashur një vendndodhje të lartë.
Vetëm lopët në mjegull
qetësojnë shpirtin.