André Böhm
немецкий
Ноч у мытні пры старым замку
Сам насам із швэдрам, што кінуты ў кут,
сам насам із страчаным часам,
сам насам з уласнай прысутнасьцю тут –
із столькім, што ўжо не сам насам, –
знадворку, бо замак замкнуты стары,
на пекную гледзячы зорку
(знадворку дачынна ўсяго, што ўнутры, –
так блізка, што ўжо не знадворку),
нарэшце стамлюся ад словаў, чужы
у некалі скончанай спрэчцы,
нарэшце спынюся на самай мяжы –
так позна, што ўжо не нарэшце.
Аудиопроизводство: Belarus PEN-Centre
Eine Nacht auf dem Zollamt beim alten Schloss
Ganz allein mit dem verschlissenen Hemde,
ganz allein mit der verlorenen Zeit,
ganz allein in der eigenen Fremde –
mit so vielem, dass es nicht mehr heißt ganz allein, –
im Freien, das alte Schloss ist abgeschlossen,
einen majestätischen Stern prophezeihen
(im Freien, in Bezug auf alles, was drinnen, –
so nah, dass es nicht mehr heißt im Freien),
endlich von Worten müde, eine fremde Gestalt
in dem Streit, den wir einst hatten, unendlich
endlich mache ich dicht vor der Grenze halt –
so spät, dass es nicht mehr heißt endlich.