Reina Dokter
голландский
Poslije
U pjesmama to uvijek izgleda drugačije.
Kada čitam rečenice koje drugi pišu,
sve mi se čini jasnim i laganim.
Kao list papira koji još odolijeva vatri,
koji jedva da osjeća znakove pepela
na sebi. U mojem dvorištu
pepeo je tako sveobuhvatan.
Poput varke, poput slike koja ushićuje.
Mnogi pišu o izgubljenoj ljepoti,
o nesreći koja dolazi iznenada i uvlači se
u neko tiho, napušteno srce.
Želio bih, međutim, nešto reći
o svojem dvorištu i velikoj rijeci
koja bi se trebala vidjeti s prozora.
O jasenu i dvjema lipama kojih
od neki dan više nema.
Mehanizam bajke postao mi je odjednom
sasvim nedokučiv.
Onaj pepeo koji se osipa s prozora,
ona crna čađ koja je još jučer
bila stol, krevet ili knjige,
nečiji život o kojemu se nije mnogo razmišljalo,
to mi stoji u grlu i zamagljuje vidik.
Kada zamahnem rukom,
hoću li još išta moći osjetiti?
Из: Prah
Аудиопроизводство: 2006, Literaturwerkstatt Berlin
Later
In gedichten ziet dat er altijd anders uit.
Lees ik zinnen die anderen schrijven,
dan lijkt alles me duidelijk en gemakkelijk.
Zoals een vel papier dat het vuur nog weerstaat,
dat nauwelijks de sporen van de as
op zich voelt. Op mijn binnenplaats
is as zo veelomvattend.
Als een begoocheling, als een beeld dat verrukt.
Velen schrijven over verloren schoonheid,
over ongeluk dat plotseling komt en
een stil, verlaten hart binnensluipt.
Ik zou echter iets willen zeggen
over mijn binnenplaats en de grote rivier
die je vanuit het raam zou moeten zien.
Over de es en de twee linden die
Er sinds een dag of wat niet meer zijn.
Het mechanisme van het sprookje is voor mijn opeens
volkomen ondoorgrondelijk geworden.
Die as die van het raam bladdert,
dat zwarte roet dat gisteren nog
een tafel, bed of boek was,
iemands leven waarover niet veel is nagedacht,
dat haakt in mijn keel en benevelt mijn blik.
Wanner ik met mijn hand zwaai,
zal ik dan nog iets kunnen voelen?