Greágóir Ó Dúill

ирландский

Monika Rinck

немецкий

Seilide

Rófhada sa bhlaosc, ag fanacht, leis an chos anuas.
Mall, fáilí, sínim adharca amach, bolaím, cuartaím,
Agus bogaim liom go mall ón áit a rabhas teann:
Ar dhath an airgid atá smug mo shiúil,
Ar dhath an óir bhuí an pabhsaer sin faoi mo shúil.

Téann an saol mór thart go fóill, ar chosa táirne in airde,
Ach bhí an bhlaosc róbheag, róbhog, bogach mo sheasaimh ’mo bhá.
Má b’eagal bogadh, ba ró-eagal fanacht is thugas mallacht mhisnigh;
Ar eagla eagla iompraím teach ar ghualainn isteach sa lá.
Bhí an stalú dulta bréan is shantaíos an t-aer.

Soir amach as Dún Aengusa, trén chevaux de frise soir amach,
Snámhann mo dhroim dhubh, ag soilsiú faoin ré úr lán.
Tá broic ann, tá, fiacail, agus gob nach sos dóibh ariamh,
Ach tá gá agam le caitheamh bia agus le caidreamh póir.

© Greágóir Ó Dúill

Schnecke

Zu lange behaust schon, käme doch nur der hervorstampfende Fuß,
Langsam und verstohlen, im Flimmern der Fühlern rieche, suche ich
Und bewege mich langsam aus meiner Festung heraus.
Silbrig schimmert meine schleimige Fährte
Golden erglänzt vor meinen Augen die Blüte.

Das Leben übergeht mich in benagelten Schuhen,
Doch das zarte Haus war keine Zuflucht, die weiche Erde war kein Grund
Und wo ich stand, da gab sie nach.
Erstarrt vor Angst, so dass ich weder gehn noch stehen konnte,
Verfluchte ich meinen Kleinmut und trage mein Haus
Auf meinen Schultern in den Tag hinaus.
Heraus aus der muffigen Bleibe, mir verlangte nach Luft.

Von Dun Aengus ostwärts, ostwärts durch die schwarzkantigen Wälle
Schwimmt mein schwarzer Rücken, er glänzt im frischen vollen Mond
Dachse sind da, ja, ein rastloser Zahn, Klauen und ein Schnabel
Doch ich muss essen, ich muss Leute treffen, mich vermehren, sprechen.

Übersetzt von Monika Rinck