Susanne Baghestani
немецкий
کوچه ی جـم
بچه های کوچه ی جم در ادامه
دیوار را خط خطی کردند
و در حالی که آبی تر ، پرده ی آبی بود
قاضی نان و پنیر و ظهر پنجشنبه
و ناصر ملک مطیعی
با دو بالی که هی کشش در می رفت
و با پول قلک ها دوباره ...
باید هفت رقمی باشد شماره تلفن ها
و گذشته ها آن قدر گذشته
که در این عکس
من و مشهد ایستاده باشیم
دست ها بر سینه
و ایران جوان تر می زند .
_ " از پهلوونه نگفتی جوون !
مگه صب تا صبح نمی رفتی
که مرد بده سر بکشی ،
حواست رو پرت کنه
از دوچرخه سواری
با دوچرخه ای که نبود ؟ "
که بچه های کوچه ی جم
با یک دوجین بابای سکته ای
آذر شدند ، بهمن و خرداد هم ...
و از فراز خود بر خود ...
منظورم این است
که بچه های کوچه ی جم
از پرده های آبی آمدند
و با تایر خودشان در جاده های پارسی ...
تمشیت می شدم
از خودم که رو به روی خودم
که به جای این کوزه ی شکسته
چه به من آمده میراث فرهنگی
حتی در موزه یک هو اگر
تندیس مرد پارتی بگوید : بی تربیت !
اما آن قدر آهسته
خواهرم افسانه آن قدر
که در تنها ترانه ای که بلد بود
بو می شد و در جسمیت مردی تمام ...
که دیر وقت بود و رفت و آمد بچه ها
پروانه ، نه ، خفاش ، سرگیجه
خفاش ، پروانه ، نه ، پروانه
سرگیجه ، نه ، پروانه ، پروانه ، خفاش
سرگیجه ، پروانه ...
آن طور که در شهر خالی
با دست هایی بر سینه بایستم ، خالی
.و ارابه هایی نامریی ، مادرانی نامریی ...
" زیارت قبوله اینشاله زار ممد !
تنگسیری که تو رخت خو نمی میره
نو دهن مرده زخم گلوله
که دایه ی تازه داره ، ویر شیر تازه داره
زیارت قبوله اینشاله ! "
و بچه های کوچه ی جم
تمام آن قدر می شدند که حالا
هر چه گفتم شعر خواندید
و مادرم در این عکس
خیلی که داشته باشد سی
به چیزی در پشت دوربین خیره
و سایه سایه ی ترس ...
تا کجا دیدن من را
تا کجا دیدن این بچه ها آن قدر برده
که مارها را اگر شمرده بودم
قسم ندارد
که دو خط موازی در مواقعی هم ...
اما قسم می خورم !
و در ادامه هفته نامه ای محلی
در صفحه ی آخر بنویسد :
ساکنان کوچه ی معرفت ( جم سابق )
گله مندند که کسی به این کوچه
نمی رسد چرا آخر ؟
Worauf er sah
Worauf er sah, dass er die Zigarette am falschen Ende angezündet,
dass die Frau seiner Träume nach Zwiebeln roch,
dass er kein Hinrichtungskandidat gewesen,
sich aber sein Lebtag, seit Susa, gefürchtet hatte
Nimm das Saxophon!
Mein Bruder Armstrong!
Das Saxophon …
Wie viele Gesichter soll ich denn noch enthüllen,
damit du mir den Tausendfüßler glaubst?
Und wenn ein Stuhl leergeblieben sein sollte,
um diese brechtsche Aufführung zu sehen,
das Gebrüll des Regisseurs:
„Lebe nicht, spiele!“
„Mein Bester!
Wir sind doch von Natur aus so …
Bist du denn kein Arier?“
Worauf er sah, dass er sich ohne ein Wunder
nicht würde helfen können,
weshalb er sich den Herden anschloss,
die sich ins Abenteuer stürzten,
jenen, die schon die Fahnen bestellt hatten
für den ersten Tag nach sich
Und die Stimme, wieder jene Stimme:
Nimm es, Bruder!
Diesen Spatz hätte jemand
wohl oder übel füttern müssen,
selbst wenn er keine Madonna seiner Art war
Worauf er sah, dass die Seejungfrau
auf dem Bildnis der Sardinenbüchse
sich um einen Ehemann grämte,
der sich zwangsläufig
in euren Adern rührt,
nach einem Luftballon in euch sehnte,
der in nächster Zeit selbst …
Bumm!
11. September …
Bumm!
Al Qaidas Regeln …
Bumm!
Die vier Komma fünfundsiebzigste Generation …
Bumm!
Bam hat nicht gebebt,
könnte unseretwegen nicht gebebt haben …
Bumm!
Bumba bumba bumm!
Gab es Wichtigeres,
als dass bei der Brautschau aller Mädchen
Herr Lumumba anwesend war
und ständig zum Appell rief?
Bumba bumm!
Worauf er sah, dass er seinen Füller aufgestellt hatte,
bezaubert von einer Eidechse mit bewährter Handschrift,
oder umgekehrt, einem Flecken blauroter Farbe,
der das teuflische Orange anzugreifen plante,
und das sah er dann.