Beata Tarnowska
польский
חוֹל וּזְמַן
גְּעִי בָּזֶה בְּעֵינֵךְ רוֹאָה?
הָעֵצִים עֲדַיִן עֲמֻקֵּי לַיְלָה
כּוֹנְסִים אֶת מְמַדֵּיהֶם אֶל מְעָרוֹת הָעַלְוָה.
רַק עוֹרֵב בּוֹדֵד
מְפַלֵּחַ אֶת הַבֹּקֶר בִּדְחִיפוּת מְשֻׁנָּה
וְעֵינַי יוֹצְאוֹת אֶל הָעוֹלָם
בּוֹ לֹא נִתָּן לְהַבְחִין עֲדַיִן
בֵּין חֲלוֹם וְעֵרוּת צְלָלִים וְעָלִים.
עַל הַחוֹף שֶׁמֶשׁ עֲצֵלָה
עוֹלָה בְּעֵינַי כָּחֹל קָרִיר
עוֹלֶה מִמַּעֲרָב.
אֲנִי נִשְׁעָן עַל הַיָּם שֶׁבְּיַרְכְּתֵי לִבִּי
חוֹל וּזְמַן לוֹחֲשִׁים מִתַּחַת לַגַּלִּים:
רְאִי,
לַחְדֹּר, לְהֵחָדֵר
הוּא כָּל מַה שֶּׁאָנוּ חַיִּים.
Аудиопроизводство: 2010 Literaturwerkstatt Berlin
Piasek i czas
Dotknij tego, patrząc. Widzisz?
Jedynie wrona
spiesznie przeszywa poranek.
Noc się chowa
w bruzdach starych drzew.
Błądzę wzrokiem w przestrzeni,
gdzie sny
znikają
pośród mokrych liści.
Powoli słońce wstaje w moich oczach,
chłodny błękit otwiera niebo.
W sercu
ukryte jest morze:
i znów – być wypełnianym, wypełniać.