Stavros Zafiriou (Σταύρος Ζαφειρίου)
Συναιρέσεις
Συναιρέσεις
Ἀλλὰ ἡ φωνὴ ταλαντεύτηκε
ἀνάμεσα γλώσσα καὶ χείλη,
ἀνάμεσα στοὺς καιροὺς ποὺ ἀφαιροῦν
καὶ στοὺς καιροὺς ποὺ προσθέτουν,
δοξάζοντας τὴ νέα της δύναμη καὶ τὸ νέο της πνεῦμα,
τὸ κέρας καὶ τὴν πέτρα καὶ τὸ σίδερο,
τὰ φύλλα τοῦ χαλκοῦ,
τὰ μελανόμορφα, βαθύκοιλα καράβια
μὲ τὸ βάσκανο μάτι στὴν πλώρη τους⋅
καὶ τοὺς χρησμοὺς καὶ τὰ ἐξιλαστήρια,
τὸ ἄσπλαχνο τοῦ φάσγανου
καὶ τὴ λιστὴ πνοὴ τῶν ἐτησίων.
Ραψωδώντας, στὰ χρόνια ποὺ πέρασαν,
μὲ τὸν μνησίκακο ρυθμὸ τοῦ ἑξαμέτρου,
μὲ τὴν πλάτη στὴ θάλασσα καὶ τὸ στέρνο στὸν φόβο,
τοὺς θριάμβους, τὴ νομὴ τῶν ἀρμάτων καὶ τὸν πυρρίχιο,
τὰ ἔργα τοῦ θυμοῦ⋅
καὶ τῶν ἀλόγων τοὺς ὀρθοὺς λαιμούς,
καὶ τῶν βοδιῶν τὸ ἀλειμμένο λίπος
καὶ τὰ μαλλιὰ ποὺ κόπηκαν
στὸ πένθος τῶν συντρόφων⋅
καὶ ὅσα οἱ πολύτροποι ἐξύλευσαν,
γιὰ νὰ μηχανευτοῦν τὴν ἱστορία,
μὲ τὴ δική του νέκυια ὁ καθείς,
καθεὶς μὲ τὴ δική του Ὠγυγία,
μὲ τὸν δικό του Φόρκυνα
στὴν ἐμμονὴ τοῦ νόστου.
Καὶ ποιό τὸ ὄφελος λοιπὸν
ἀπ’ τοῦ ἱεροῦ πτολίεθρου τὴν πτώση;
Ὅλα διαπράχθηκαν στὴ χάρη τῶν θεῶν⋅
κι ἂν φανερώθηκαν στὰ λόγια τῶν ἀνθρώπων
σὰν εἱμαρμένη, σὰν πουκάμισα ἀδειανὰ
ἢ σὰν παράπονο τῶν ἄταφων νεκρῶν,
ποὺ θέλουν, ἔστω, γιὰ μνημεῖο τὸ κουπί τους⋅
καὶ ἀκόμη, ἂν πειθάρχησαν οἱ λέξεις
σὲ τεχνικὲς ἰδιότροπες τοῦ στίχου,
μ’ ἐκθλίψεις καὶ βραχύνσεις φωνηέντων,
ὥστε ν’ ἀπαλειφθοῦν οἱ χασμωδίες,
ποιό τὸ ὄφελος;
Ἐκεῖνοι ἁπλῶς συναίρεσαν τὸν κόσμο⋅
καὶ δὲν φαντάστηκαν ποτὲ τὰ νέα τείχη,
τὰ νέα θέσφατα, τὶς κόχες
τῶν καινούριων ἐφεστίων⋅
οὔτε ποτὲ τοὺς πέρασε ἀπ’ τὸν νοῦ
καμιὰ ἄλλη Ρώμη πέρα ἀπὸ τὴ Ρώμη.