Wisława Szymborska

З дапамогай людзей ды іншых стыхіяў
час няблага пашчыраваў над ёю.
Найперш пазбавіў носа, пазьней геніталіяў,
калейна пальцаў на руках ды нагах,
зь бегам гадоў плечыкаў, аднаго за другім,
сьцягна правага і сьцягна левага,
сьпіны і клубоў, галавы і седаліцаў,
а тое, што паадпадала, паразьбіваў, пакрышыў
на друз, на жвір, на пясок.
Калі ў гэтакі спосаб хтось жывы памірае,
за кожным ударам шмат крыві выцякае.

Мармуровыя ж стоды гінуць бела
і не заўсёды дашчэнту.

З таго, пра які мова, захаваўся торс
і выдае як напяты ад затрыманага пры высілку дыханьня,
бо мусіць цяпер
прыцягваць
да сябе
усю вабнасьць і вартасьць
страчанай рэшты.

І гэта ён патрапляе,
гэта ён яшчэ патрапляе,
патрапляе і ўражвае,
уражвае і не здаецца –

Час таксама заслужыў тут ухвальнай узгадкі,
бо прыпыніўся ў працы
і штось адклаў на потым.

Mit Hilfe der Menschen und anderer Elemente
hat die Zeit sich schwer an ihr abgearbeitet.
Sie raubte ihr die Nase, dann die Genitalien,
nacheinander die Finger und Zehen,
mit den Jahren die Arme, einen nach dem anderen,
den rechten Schenkel, den linken Schenkel,
Rücken und Hüfte, Kopf und Hintern,
und was abgefallen war, schlug sie in Stücke,
zu Schutt, zu Kies, zu Sand.

Wenn ein Lebender auf diese Art umkommt,
fließt mit jedem Schlag viel Blut.

Doch Marmorstatuen sterben weiß
und nicht immer restlos.

Von der, die ich meine, gibt es nur noch den Torso,
ein angestrengt angehaltener Atem,
denn er muß jetzt
die ganze Anmut und Würde
der verlorenen Teile
auf sich
ziehen.

Und das gelingt ihm,
noch gelingt es ihm,
es gelingt, er begeistert,
er begeistert und bleibt -

auch hier verdient die Zeit lobende Erwähnung,
denn sie hat ihre Arbeit unterbrochen
und einen Teil auf später verschoben.

Inimeste ja teiste ürgelementide abil
oli aeg seda korralikult töödelnud.
Kõigepealt võttis nina, hiljem genitaalid,
seejärel sõrmi ja varbaid,
aastate jooksul ühe käe teise järel,
parema reie ja vasaku reie,
turja ja puusa, pea ja tuharad,
ja selle, mis juba küljest kukkus, lõi puruks,
kildudeks, kruusaks, liivaks.

Kui sel kombel sureks keegi elav,
voolaks iga löögi järel palju verd.

Marmorkujud surevad aga kahvatukaamelt
ja mitte alati lõpuni.

Kõnealusest säilis torso
ja see on nagu kaua kinnihoitud hingetõmme,
sest nüüd ta peab
endasse koondama
kogu kadunud osa
veetluse ja kaalu.

Ja ta saab sellega hakkama,
saab veel hakkama,
pimestab meid,
pimestab ja kestab –

Ka aeg on siinkohal ära teeninud kiidusõnad,
sest väsis oma tööst
ja jättis midagi pärastiseks.

Uz pomoć ljudi i drugih elemenata
dosta se na njemu naradilo vrijeme.
Prvo ga je lišilo nosa, onda spolovila
pa redom prstiju na rukama i nogama,
s godinama ruku, jedne za drugom,
desne noge i lijeve noge,
leđa i bedara, glave i stražnjice:
a ono što je već otpalo razbijalo je u dijelove,
u krhotine, u šljunak, u pijesak.

Kad na taj način umire netko živ
iscuri puno krvi sa svakim udarcem.

Mramorni kipovi međutim ginu bijelo
i ne uvijek do kraja.

Od ovog o kom je riječ ostao je torzo
i liči na zadržan pri naporu dah
jer sad mora privući k sebi
cijeli šarm i ozbiljnost
izgubljenog ostatka.

I to mu uspijeva,
to mu još uspijeva,
uspijeva i blista,
blista i traje –

Vrijeme je tu također zaslužilo pohvalan spomen
jer je stalo u poslu
i nešto ostavilo za kasnije.

Met behulp van mensen en andere elementen
heeft de tijd er zijn handen vol aan gehad.
Eerst ontnam hij het de neus, daarna geslachtsdelen,
vervolgens vingers en tenen,
in de loop der jaren armen, de een na de ander,
rechterdij en linkerdij,
rug en heupen, hoofd en billen,
en dat wat al was afgevallen, sloeg hij aan stukken,
tot puin, tot gruis, tot zand.

Als op die manier een levend iemand sterft,
stroomt er bij elke slag veel bloed weg.

Beelden van marmer sneuvelen echter wit
en niet altijd volledig.

Dat, waarvan hier sprake is, heeft nog zijn romp
en lijkt op een bij inspanning ingehouden adem
aangezien het nu zijn taak is
op zich
te nemen
alle charme en ernst
van de verloren gegane rest.

En dat gaat hem goed af,
dat gaat hem nog steeds goed af,
hij doet alsof en betovert,
betovert en duurt voort –

Ook de tijd verdient hier een eervolle vermelding,
want hij heeft voor even zijn werk onderbroken
en iets uitgesteld tot later.

Com a ajuda das pessoas e de outras forças da natureza,
mesmo assim, o tempo teve muito que fazer.
Primeiro, privou-a do nariz, mais tarde, dos órgãos genitais,
um a um, dos dedos das mãos e dos pés,
com o decurso dos anos, dos braços, um após outro,
da coxa direita e da coxa esquerda,
das costas e das ancas, da cabeça e das nádegas,
e o que caiu por terra, desfez-se em pedaços,
cacos, cascalho, areia.

Quando alguém entre os vivos morre desta maneira,
a cada golpada muito sangue escorre.

As estátuas de mármore, porém, perecem brancas
e nem sempre até ao fim.

Da estátua, de que aqui se fala, conservou-se o tronco
que, em esforço, parece suster a respiração,
pois agora tem
de atrair
a si
toda a graça e todo o peso
do resto que se perdeu.

E consegue-o,
ainda o consegue,
finge e deslumbra,
deslumbra e perdura –

E, aqui, também o Tempo merece um elogio:
deixou para amanhã
o que podia fazer hoje.

Усилиями людей и всяческих стихий
над ней досконально поработало время.
Сперва лишило носа, потом гениталий,
потом пальцев рук и стоп,
с годами одного плеча и другого,
ляжки правой и ляжки левой,
спины, головы и ягодиц,
а что отвалилось, смололо в осколки,
в щебень, в гравий, в песок.

Когда таким манером умирают живые,
от каждого удара бывает много крови.

Однако мрамор статуй гибнет белоцветно
и не всегда до конца.

От этой, о которой речь, остался только торс,
весь словно сдерживаемое при усилии дыханье,
ибо должен теперь
взять
на себя
достоинство и красоту
утраченного остального.

Это ему удается,
пока еще удается,
удается и восхищает,
восхищает и длится —

И добрых слов заслуживает время тоже,
ибо приостановило работу,
отложив кое-что на потом.

Med hjälp av människor och andra element
har tiden gjort ett rejält jobb.
Först tog den näsan, sedan genitalierna,
därpå fingrarna och tårna,
genom åren armarna, en efter en,
höger lår och vänster lår,
skuldror och höfter, huvud och skinkor,
och det som fallit av slog den raskt i spillror
krossade till grus och sand.

När någon som lever dör på det sättet
flyter blod i mängd för vartenda hugg.

Marmorstatyer stupar dock i vitt
och inte alltid ända till slutet.

Av den det handlar om finns en torso kvar,
och den är som när man ansträngt håller andan,
eftersom den nu måste
locka till sig
allt behag och allt allvar
från den förlorade resten.

Och det lyckas den med,
det lyckas den med om igen,
låtsas och bländar,
bländar och består –

Också tiden förtjänar lovord här,
ty den har hejdat sig i arbetet
och skjutit upp någonting till senare.