Gents Collectief van Poëzievertalers 

Translator

Romeinse zwaluwen,

zwaluwen van de Aventijn,

wanneer jullie vliegen,

met dichtgeknepen ogen

(ach hoelang reeds weet ik

dat alles wat vliegt verblind is

en daarom zeggen de vogels: O God!

zoals een mens niet kan)

wanneer jullie vliegen

wie weet waarheen wie weet vanwaar

langs sinaasappel- en pijnboomtwijgjes…

keert de vluchteling terug naar het ouderlijk huis,

het oude en diepe, als water in een put.

Nee, niet alles gaat teloor,

niet alles verdwijnt.

Die overbodigheid,

die volstrekte nutteloosheid

dat,

waar moeder noch bruid ooit achter komen,

dat verdwijnt niet.

Wat is het goed tenslotte.

Wat is het goed, dat alles

waarnaar men zo smacht, zo verlangt,

waarvoor men het dierbaarste

weggeeft –

dat dit alles, zo blijkt, helemaal niet nodig is.

Ze kwamen er niet achter – trouwens, wie wel?

Wat bleef er dan nog over?

Zweren en botten.

Droge botten, zoals in het dal van Josafat

Voor François Fédier

Ben je klaar? -

glimlacht deze engel -

ik vraag het, al weet ik

dat je ongetwijfeld klaar bent:

want ik spreek niet zomaar tot iemand,

maar tot jou,

een mens, wiens hart geen verraad kan verdragen

aan jouw aardse Koning,

die hier gekroond werd ten overstaan van het volk,

en aan die andere Heerser,

de Hemelse Koning, ons Lam,

stervend in de hoop

dat jij mij opnieuw zult horen;

opnieuw en opnieuw,

zoals elke avond

luidende klokken mijn naam laten galmen

hier, in het land van uitnemende tarwe

en goudgele druiven,

waar tros en aar

mijn geluiden opnemen -

maar niettemin,

in deze roze verpulverde steen,

hef ik mijn hand,

afgeslagen in de wereldoorlog,

niettemin, sta mij toe te herhalen:

ben je klaar?

voor massasterfte, hongersnood, aardbeving, brand,

invallen van vreemdelingen, woede tegen ons gericht?

Dit alles is ongetwijfeld belangrijk, maar niet hierover

spreek ik.

Nee, niet hieraan hoef ik te herinneren.

Niet hiervoor ben ik gezonden.

Ik zeg:

ben je

klaar

voor ongelofelijk geluk?