Ramon Farrés 
Translator

on Lyrikline: 5 poems translated

from: alemão to: catalão

Original

Translation

Auf dem Ätna

alemão | Thomas Böhme

Wir saßen im klimatisierten Reisebus.
In den Haarnadelkurven glomm auf der Ginster.
Der Cicerone erzählte die Story von Odysseus so
als sei er selber der Listenreiche gewesen.

Der Bus schraubte sich rasch in die Höhe.
Das Gebrüll Polyphems war schon deutlich zu hören.
Schafe mit schweren Bäuchen trotteten abwärts.
Es war rätselhaft, wie ein Recke darunter noch Platz finden sollte.

Der Geblendete, hieß es, hatte das Nachsehen.
Sein Name sei Niemand, sagte der Listige.
Niemand hat mich geschändet, schrie der Zyklop.
Der Lavastrom wälzte sich über den Parkplatz.

An der Gondelstation herrschte Gedränge.
Oben gabs Shuttlebusse und schwarze Schlacke
die von Raupenbaggern zusammengeschoben wurde.
Die Schwefeldämpfe stiegen uns in die Nase.

Unsere Schuhsohlen hinterließen Abdrücke
im samtweichen Ascheteppich. Kleine Türmchen
aus Lavaschotter säumten die Piste.
Die Götter waren taub für die Klage des Riesen.

Im Gänsemarsch folgten wir dem Gestählten.
Er trug eine Sonnenbrille von Armani.
Aus den Bodensenken stieg Rauch auf.
Man konnte die Hand hineinhalten ohne daß sie verdorrte.

Ein Schmetterling flog übern Kraterrand.
Gegoogelt als Südlicher Schwalbenschwanz –
Schwarzgelb bestäubt mit zwei roten Tüpfeln
an den Frackschößen, oder wie man das nennt.

Ich dachte an Odysseus, an all seine Schliche
die den launischen Göttern imponiert haben mußten.
Vor der Rückfahrt tranken wir Latte macchiato.
Er war heiß, wie im Innern der Erde gebraut.

Gewogen blieben auch uns die unnahbaren Götter.
Am Fuß des Vulkans erwartete uns der Imker.
So nippten auch wir vom himmlischen Manna.
Der Schwalbenschwanz, sagt man, ernähre sich nur von Tau.

© Poetenladen
from: Abdruck im Niemandswo
Leipzig: Poetenladen, 2016
Audio production: Haus für Poesie / 2016

A L’ETNA

catalão

Anàvem en un autocar climatitzat.

Als revolts de ferradura esclatava la ginesta.

El cicerone explicava la història d’Ulisses 

com si fos ell mateix el ric en enginys.


L’autocar es cargolava ràpidament cap amunt.

El bram de Polifem ja se sentia amb claredat.

Unes ovelles amb els ventres feixucs trotaven muntanya avall.

Era un misteri com un heroi encara podia fer-se un lloc entre elles.


L’encegat, se’ns va explicar, tenia les de perdre.

El seu nom era Ningú, va dir l’astut.

Ningú m’ha mutilat, va cridar el ciclop.

El corrent de lava es vessava sobre l’aparcament.


A l’estació del telecabina la gent s’aglomerava.

A dalt hi havia autobusos d’enllaç i unes excavadores 

que apilaven l’escòria negra.

Els vapors de sofre se’ns van ficar al nas.


Les soles de les nostres sabates deixaven marques

a la catifa de cendra, suau com el vellut. Petites torres

de lava granulosa flanquejaven la pista.

Els déus eren sords al lament del gegant.


En fila índia seguíem l’atlètic guia

que duia unes ulleres de sol d’Armani.

De les fondalades pujava fum.

Podies ficar-hi la mà sense que se’t ressequés.


Una papallona va volar sobre el límit del cràter.

Identificada a internet com a papilio alexanor

empolsinada de negre i groc amb dos puntets vermells

als faldons del frac, o com se’n digui d’això.


Jo pensava en Ulisses, en totes les seves arteries

que per força havien d’impressionar els capritxosos déus.

Abans de tornar ens vam beure un latte macchiato.

Era calent, com si l’haguessin preparat a l’interior de la terra.


També a nosaltres ens van ser propicis els déus inaccessibles.

Al peu del volcà ens esperava l’apicultor.

Així que també vam xarrupar el mannà celestial.

La papilio alexanor, segons diuen, només s’alimenta de rosada.

Traducció: Ramon Farrés

Ich & mein Tod

alemão | Thomas Böhme

Jede Nacht gehe ich mit meinem Tod ins Bett.
Seine Knochen sind anschmiegsam und wie oft
ist ihm kalt; immer will er sich an mir wärmen.

Ehe er einschläft zählt er seine Schäfchen.
Die läßt er weiden auf grüner Au, aber ach
mal verirrt sich eins, mal fällt eins in den Reißwolf.

Schon rasselt sein Atem, schon grunzt er
im Traume. Es geht ihm nicht gut, denke ich, sicher
macht er sich Sorgen ich könnt ihm entwischen.

Mein Tod ist zu faul nachts aufs Klo zu gehen.
Früh um halb vier wechsle ich Decken & Laken.
Ich bin doch so löchrig, jammert mein Tod.

Heller Tag: und wer nicht aus den Federn will
ist mein Tod. Seinen Kaffee verlangt er um Zwölf.
Und Himmel, die Zähne putzt er sich morgens nie!

© Poetenladen
from: Abdruck im Niemandswo
Leipzig: Poetenladen, 2016
Audio production: Haus für Poesie / 2016

JO & LA MEVA MORT

catalão

Cada nit em fico al llit amb la meva mort.

Els seus ossos se m’arramben i sovint

té fred: sempre vol escalfar-se amb mi.


Abans d’adormir-se compta els seus xaiets.

Els deixa pasturar en un prat verd, però ai

ara un es perd, ara un altre cau a la gola del llop.


Ja respira sorollosament, ja gruny

en somnis. No està bé, penso, ben segur 

la neguiteja que jo pugui escapolir-me’n.


La meva mort és massa mandrosa per anar al vàter de nit.

A quarts de quatre de la matinada canvio mantes & llençols.

És que estic plena de forats, es lamenta la meva mort.


S’ha fet de dia, i qui no vol aixecar-se del matalàs

és la meva mort. A les dotze reclama el seu cafè.

I redeu, al matí no es renta mai les dents!

Traducció: Ramon Farrés

Gelbes Blut

alemão | Thomas Böhme

Gelbes Blut des Sommers
das noch im Abdomen der Bienen hämmert.
Aus den klebrigen Blüten der Ölweiden
steigt der sündige Duft
der die Himmel rammdösig macht.
Wildes Gras säumt die Wege
die mit Mäuse- und Krötenmumien
markiert sind.

Dem Luchsäugigen summt die Haut
wenn seine Sohlen die nackte Erde berühren.
Es kommt nicht mehr häufig vor
daß aus fiebrigem Buschwerk
eine Klauenhand fährt
und seinen Knöchel
mit eisernem Griff umklammert.
Doch es kommt vor.

© Poetenladen
from: Abdruck im Niemandswo
Leipzig: Poetenladen, 2016
Audio production: Haus für Poesie / 2016

SANG GROGA

catalão

Sang groga de l’estiu

que encara martelleja a l’abdomen de les abelles.

De les flors enganxifoses dels ullastres

puja el perfum pecaminós

que fa abaltir els cels.

L’herba salvatge voreja els corriols

marcats amb mòmies de ratolins

i galàpets.


A l’home amb ulls de linx la pell li brunzeix 

quan les seves soles toquen el terra nu.

Ja no passa gaire sovint

que una mà amb urpes sorgeixi

dels matolls febrosos

i li encercli els turmells

amb una aferrada gèlida.

Però passa.

Traducció: Ramon Farrés

Die Zukunft sah alt aus

alemão | Thomas Böhme

Die Zukunft mit ihren morschen Zähnen
wirkte vor allem albern, wenn wir uns
             spiegelverliebt
Runzeln ins Gesicht malten &
             Grimmassen schnitten
weil wir als Tattergreise das Wasser
             nicht halten konnten.
Schwerer war es, sich eine Zukunft
             ganz ohne uns
vorzustellen, Enkel, die Küsse &
             Säfte tauschten
die uns zu Lebzeiten schon
             bestohlen hatten
die unsere Heiligtümer zum Flohmarkt trugen.

             Gut war es, nichts zu wissen
von Katakomben aus Glasfaserkabeln
             die Kinder & Kindeskinder
verschlangen, all jene, die weder Runzeln noch
             morsche Zähne bekamen.
Die Zukunft sah alt aus, nur anders –
eine Molluske, die uns mit dem Daumen löschte.

© Poetenladen
from: Abdruck im Niemandswo
Leipzig: Poetenladen, 2016
Audio production: Haus für Poesie / 2016

EL FUTUR TENIA MALA PINTA

catalão

El futur amb les seves dents corcades

feia sobretot l’efecte d’un beneit, quan

            atrets pel mirall

ens dibuixàvem arrugues a la cara &

            fèiem ganyotes

perquè com a vells xarucs que érem

            se’ns escapava la pixera.

Més difícil era imaginar-se

            un futur del tot

sense nosaltres, nets que intercanviaven

            petons & secrecions

que encara en vida nostra ja

            ens havien robat

que portaven els nostres objectes sagrats al drapaire.


            Era bo no saber res

de catacumbes de cables de fibra òptica

            que s’empassaven els fills & 

els fills dels fills, tots aquells que no tenien

            ni arrugues ni dents corcades.

El futur tenia mala pinta, però d’una altra manera:

era un mol·lusc que ens esborrava amb el polze. 

Traducció: Ramon Farrés

Braunkohlensommer

alemão | Thomas Böhme

Für Wulf Kirsten


Nie stürzte der Himmel ein in diesen endlosen Sommern
in denen Sepiawolken & kandierte Aromen
von den südlichen Kokereien in die Stadt geweht wurden.

Und nie sah man schönere Leberflecke
als im Waldbad am Mühlholz, wo die Pleiße in öliger Bronze
die Ballhascher von den Sprungteufeln trennte.

Wenn die Rußfackeln über der Kimmung zuckten
und ein neunfarbiger Regenbogen den Himmel verkuppelte
preßte die Schwerlast des Glücks uns den Brustkorb
zusammen.

Zögernd folgte man dann einem Schemen auf Augenhöhe
einem Glimmen aus spöttischem Mundwinkel folgte man
einem federnden Rücken mit verschnittenen Flügeln.

© Poetenladen
from: Abdruck im Niemandswo
Leipzig: Poetenladen, 2016
Audio production: Haus für Poesie / 2016

ESTIUS DE CARBÓ

catalão

Per a Wulf Kirsten



El cel no es va esfondrar mai en aquells estius interminables

en què el vent portava a la ciutat núvols de color sèpia 

& aromes almivarades de les coqueries del sud.


I mai no s’han vist unes pigues tan boniques com les dels banys 

del bosc de Mühlholz, on el Pleisse separava amb el seu bronze oliós 

els qui perseguien la pilota dels qui feien salts endimoniats.


Quan les torxes de fum oscil·laven per sobre l’horitzó

i un arc iris de nou colors acoblava el cel

la càrrega pesada de la felicitat ens premia la caixa toràcica.


Llavors seguíem vacil·lants un espectre mirant-lo de tu a tu

seguíem la lluïssor d’una boca burleta

una esquena emplomallada amb les ales tallades.

Traducció: Ramon Farrés