Anton Papleka 

Translator

Në vijën e përgjakur të mijëra pyetjeve

Përgjigjet shmangen vetvetiu

Ne i heqim hapat zvarrë të dërrmuar

Siç tërheq kërmilli guaskën e tij

Ne nuk dimë ta mbartim trupin tonë

Ashtu si breshka që është e lumtur në shtëpinë e saj

Në shtrëngata ne jemi dalldia

E një dite me fytyrë të vrarë

Ne jemi hija ngadhënjimtare e ushtarit

Që i numëron duke qarë medaljet e tij

Të fituara në xhehnemet ku korri fitore

Fjalët zalisen drejtpërdrejt para indiferencës

Së mediatizuar dhe pornografike ne e njohim

Përtej Detit të Zi një zjarr që ka rënë te sardelet

Stacionet hekurudhore të shkelura

Brenda pak kohe bëhen transhé

Tanket duke ndjekur himne histerike

Flasin për gjurmët e paqes që djersin nga frika

Plumba anonimë por që mbajnë kushtime

Ngecin në oranën tonë

Ne i shtypim tanket tuaja pa mëshirë

Ne i mbytim topat tuaj duke ua zënë frymën me duar

Dhe i detyrojmë të pështyjnë qurrat dhe të gjitha poshtërsitë

Me anë të qëndresës sonë ne qëndrestarët

Nuk do të merremi me vartësit dhe me korrierët

Ja ku dolëm nga strehimet tona

Ne nuk do t’ju lëmë të bëni

Një të ashtuquajtur operacion ushtarak

Kjo quhet luftë kjo quhet luftë

Këndej gëzhoja, andej bomba

Që do të shpërthejnë në duart tuaja, midis këmbëve tuaja

Nën prapanicat tuaja ne nuk do ta shuajmë zjarrin që ka rënë

Ne do të nisemi duke u përzier

Me tufat e sardeleve

Kënaqu me atë që ke

Një zog bie nga katedralja

Gjatë një nate që e njoh mirë në Strasburg

Mevludi u këndua

Një rekuiem u këndua

Në errësirë

     Si jehonë e sirenave të policisë

Zëri i imamit ishte i ngjirur

Fytyra e priftit ishte e tronditur

Sheshi Kleber

Turma mblidhet

Buzët e saj

Të burgosura

Nga vargjet e poetit të panjohur

Katedralja është e heshtur

Qirinjtë nuk ndizen

Dyert janë të hapura dy kanatash

Askush nuk hyn brenda

Turma ndalet në sheshin Kleber

Zëri dhe flaka gjithashtu

Buzët e turmës

Mbikëqyren

Nga sytë e një zezaku të dehur

Te cepi i një rruge

Gjak të kuq janë sytë e zezakut

Flaka e katedrales

Pasqyrohet në ta

Zëri i qytetit

është në shishen e tij

Në çdo gllënjkë të pirë

Edhe ai vetë është poet

Vargjet

I ndjekin këmba-këmbës vargjet

Kush është poet? Kush nuk është i tillë?

Mos kërko që ta dish

Poeti është në fund të shishes

Dhe ajo vetë është mbytur në verën e saj

Në litarin e ballkonit të tij

Varen ylberë të lagur

Që betohen të mos thahen

Gjithçka kullon pikë-pikë:

Katedralja pa flakë pa zë

E kuqja e gjaktë e syve, shqetësimi i turmës

Emri i poetit të panjohur

Dhe gjithçka, gjithçka së bashku

Mbështillet rreth hartës së virgjër të botës

Edhe në mos qoftë shkruar

Në librat e shenjtë

Pa dyshim emri i poetit është shënuar

Në udhërrëfyesin e malësorëve

Nuk ka drejtësi te kandrrat

As ndërgjegje te lulet

Ose dashuri dhe urrejtje

Tek era, bora dhe shiu

Nuk ka shastisje te deti

As zemërbutësi te reja

Mungon fatnënshtrimi tek akullnaja

Autoriteti te malet

Ideja e sundimit  te drurët

Ose krenaria te kreshtat e maleve

Nuk ka mendjemprehtësi te peshku

As besim fetar tek elefanti

Nuk ekziston dyshimi as rebelimi për ornitorinkun

Nuk ekziston as mosbesimi as nostalgjia te gurët

Ti më ndjek pas

Me sytë e tu të zgurdulluar

Ti më ndjek pas për gëzofin, për mishin, për qumështin

për dhjamin tim

Ti më ndjek pas për farën, për thonjtë, për lëkurën time

për qimet e mia, për brirët e mi

Për dhëmbët e mi, për qenien time

Që dëshiron ta shtiesh në dorë me çdo çmim

Ti do të më kapësh, do të më rrjepësh do të më shpuplosh

do të më mbyllësh Brenda

Ti do të më hash duke më prerë copa-copa, duke më pjekur

Ti do të pish gjakun tim, ëndrrën time

Ti do të bësh me mua një mbulesë për shtratin tënd

një veshje për veten tënde

Ti do t’i shkulësh dhëmbët e mi për të bërë me ta një gjerdan

një zinxhirkë për ta vënë te nyelli i këmbës

Me puplat e mia të shkulura do të bësh një erashkë

Me kokën time do të bësh një trofé, një abazhur ose një dordolec

Ti do ta mbushësh me kashtë lëkurën time për të zbukuruar me të shtëpinë

Do të bësh një qilim për dhomën tënde një saftjan për karrigen tënde

për kolltukun tënd

Ose ti do të provosh mbi mua

Ilaçet e tua, sëmundjet e tua

Fatkeqësitë e tua, armët e tua, bombat e tua

Ti do të më thash, do të më tymosësh, do të më kriposësh

Do të më ruash, do të më mbash në akull

Do të më shndërrosh në miell për të ushqyer kafshët e tua

Për të ushqyer macen, qenin, peshkun, zogun tënd

Ti do të më mbash në robëri, do të më paraqesësh nëpër ekspozita

Ti do të bësh që të jem rojtari, polici,  xhandari yt

Gjahtari yt ushtari yt për të shkuar në luftë lanxhoja  yt

Që do të fluturojë do të notojë do të kapë e do të të sjellë diçka

Që do të nxjerrë nga strofka prenë tënde

Ti do të më bësh postierin tënd që do të të sjellë postën

Majmunin tënd për të të zbavitur

Papagallin tënd që do të të shkrijë së qeshuri

Në këmbim të një ledhatimi të lehtë nga një çupëz

Që do të më dojë ose do të më urrejë, por gjithnjë do të jetë krenare për mua

Ti do të më shfrytëzosh deri në fund

Duke më dhënë të drejta dhe duke m’i hequr ato

Kur të të pëlqejë, ti do të më tredhësh ose do të më çiftëzosh

Ti do të më blesh ose do të më shesësh sipas qejfit

Ti do të më lësh të lirë ose do të më vrasësh

Ti do të bësh para të madhe në kurrizin tim, do të mbledhësh shumë aksione

Ti do të më flijosh për zotat e tu për marrëzitë e tua

Ti do të thuash aq shumë lutje

Ngaqë më dhanë tek ti

Ngaqë më vunë në shërbimin tënd

Ti do ta bekosh fatin ngaqë ai të shndërroi në zotin tim

Kaq

Shumë

në shtrëngatën e xhindosur unë e gjej karrigen time në qiell
avioni ngjitet përmes reve drejt dritës zbulon

i përgjumur këtë mëngjes si një peshkatar që fluturon në rrugë
kërcim i padukshëm duke përshkuar një fluturim që ndjell zogj

bajamja e lulëzuar më përrallorja në tokat buzë një liqeni
një kodër luginë me mjegull e mbrojtur nga kodrina më të larta

në një qytet ku lumenjtë që dalin nga shtrati solsticët ndriçojnë
gjallesa dhe dashnorët nuk i përkasin askujt ata e prekin

njëri-tjetrin duke rënë fluturimthi dëgjojnë lajmet e fundit sot
për shembull në një mjedis me ca njerëz e ca gjëra

sy fluturues me flatra të lëvizshme drita të hedhura
mbi një hartë të vizatuar midis duarve flakëritëse e re
dhe e gatshme e pata quajtur jogulçuese peshë pupël
kurora dhe polen lulëkuqesh të gjalla ara
të kaltra bar ethesh si koka të çelura qiell
qorr pa re nga ku dalin ca ëndrra
si krimba mëndafshi që endin veten në një mijë metra
gjuhë mbi gjethe mani të hirtë në të gjelbër
të pushta me fije që zbulohen vijnë të takojnë
një diell të dashuruar kështu pa urdhër pa shi
antenat e tendosura në një çast fërkimi
flatrash të shpalosura drejt asaj që është (një ditë)

nga vijnë fluturat kjo dyndje e fotondjeshmërisë
pranverore të padurueshme pothuaj të bardha flatrat
e mbuluara me pika nga një ëndërr nata e zgjuar kaq herët
një dorë e mbushur me vesë të pirë në fijet vezulluese
të barit dhe disa orë që bien si kambana të rënda
në një fshat të rrethuar nga male të papërcaktuara
ku banojnë njerëz diku në tokë me gjymtyrët e tyre
mbledhin presh dhe qepë mollë pemëtoreje
dhe ca pemë lulëzojnë ca kokrra rrushi shpërthejnë
para se të piqen e të hidhen në fuçi inoksi
dhe së shpejti do të joshin hundën qiellzën
pastaj rrëshqasin mbi gjuhë si amëz e asaj që sonte
për disa orë zë fill përsëri (një ditë)

në dritare duket një vend me bajza
atëherë lulet e brymës kërcasin mbi firomën e ngrohtë
drejt buzëve lëvizin si kujtime flokë të lëshuar përgjatë reve
rrugë ku nuk kalojnë shpesh as fluturat me pika as era
një shtëpi kaçuba buzë rrugës uji i shiut i ngrirë
toka zhduket nën një sipërfaqe të bardhë vezulluese
të mbështjellë me rreze drite vizatojnë po këto re
me pak mjegull që ende ka mbetur pasi kaloi mëngjesi i ftohtë
ca flokë bore kërcejnë në dritë me një valëzim
horizontesh gisht pas gishti i bëjnë të rrëshqasin
ca hije përgjatë drurëve të zgjohet të përsëritet
fjalë pas fjale një frymë (një ditë)

pakëz hapësirë lakohet në drejtimin tim era luan përreth botës me tropikun një dritë mbi ca mure të pikturuara zhurmë që ndryshon kthinë ku ca hije pluskojnë përsipër tryezës dhe panorama yjet plazhi pret dallgët që veprojnë duke u thyer të zgjedhësh një diell ajo që dëgjoj nga shkëmbi tokë e stolisur për udhëtim jep shtresë pas shtrese kohën e zhveshur lakuriq fosile dhe varre më të thella a duhen ca udhëtime përreth botës për të vënë në lëvizje grimcat tona më të vogla

Kur të kthehet anija ime
Edhe kënga ime do të zbresë në breg
Kënga ime që e dëgjuan vetëm dallgët
Që kishte si rivale vetëm këngën e sirenave
Ajo do të vijë flurore me zanore uji
Që kumbojnë kështu në përkthimin e zbehtë
Nga gjuha e shtegtimeve në gjuhën e portit

Unë të dua me klithmën e ngjirur të pulëbardhave
Me klithmën e zhgabave që i josh mëlçia e Prometeu
Me heshtjen mijëvjeçare të breshkave të mëdha
Me zhurmën e kashalotit që do të donte të ulërinte
Me pantomimën e krahëve të likurishtes
Që sapo e trazoi befas paqen e algave

Të dua me tërë trupin tim që shpëtoi nga detet
Me Amazonën dhe Misisipin dhe të gjitha degët e tyre
Me shkretëtirat të cilave u duket vetja dete
Dëgjo rërën se si i rrokullis dallgët mbi grykën time
Të dua me tërë zemrën time dhe me mushkëritë e mia
Me koren e tokës dhe me qiellin plot yje
Me ujëvarën dhe me zgjedhimin e foljeve
Të dua me vërshimin e hunëve në Europë
Me Luftën Njëqindvjeçare dhe me zgjedhën Mongole
Me revoltën e Spartakut dhe me shtegtimin e popujve
Me kolonën e Aleksandrisë dhe me kullën e pjerrët të Pizës
Me dëshirën e Gulf Straem-it që nxiton drejt Polit

Të dua me ligjin e tërheqjes universale
Dhe me ligjin e dënimit me vdekje
Me dënimin tim për të rënë pambarimisht
Në honin e trekëndëshit tënd të Bermudeve

Njeriu
E shpiku kafazin
Para se të shpikte
Flatrat

Në kafaze
Flatrat këndojnë
Për lirinë
E fluturimit

Para kafazeve
Ata që nuk kanë flatra
Këndojnë
Për lavdinë e shufrave të kafazit