Bob de Nijs 
Translator

on Lyrikline: 13 poems translated

from: catalão to: holandês

Original

Translation

Quatre

catalão | Clementina Arderiu

Profunditat de pensament:
angoixa.
Món abrandat, mortal!
Demà la casa serà coixa
de mi. I l'ànima?
Immortal?

Extremarem d'amor el joc.
Esposa
fèrtil d'enginy gosat
seré. L'amor com una rosa
sola. Per àrbitre,
llibertat.

Reconcilies mon instint,
revolta,
amb la raó que escau,
i mare sóc de cop i volta.
Infant, tu reies, i
quina pau!

Secularment dona i destí
caminen:
les Parques van filant.
Un lloc al món, el meu, i finen
retrets. Els somnis no
valen tant.

© Estate of Carles Riba and Clementina Arderiu
from: "Cant i paraules" in "Poemes"
Sabadell: La Mirada, 1936
Audio production: Library of Congress, Washington

Vier

holandês

De diepte van ‘t denkbeeld:
het bangt.
De aarde; dood en verbrand!
Morgen schudt het huis en mankt
‘t van mij. Overleeft
de ziel ‘t dan?

Op de spits gedreven spel.
‘k Verkoos
de vrouw, het vruchtbaar en driest
zijn. De liefde is een roos,
zomaar. Bij vrijheid
die men kiest.

‘t Opstandig instinkt is
verzoend,
door jou, met zekere rede.
Moeder ben ik daar: het doen
lachen van een kind
in zijn vrede.

Ze gaan nu: bestemming
en vrouw:
de Parken langs op en neer.
‘k heb een plaats, en geen berouw
verwijt me. ‘t Dromen
is niet meer.

Translated by Bob de Nijs

Vacances pagades

catalão | Pere Quart

He decidit d'anar-me'n per sempre.
Amén.

L'endemà tornaré
perquè sóc vell
i tinc els peus molt consentits,
amb inflors de poagre.

Però me'n tornaré demà passat,
rejovenit pel fàstic.
Per sempre més. Amén.

L'endemà passat l'altre tornaré,
colom de raça missatgera,
com ell estúpid.
No pas tan dreturer,
ni blanc tampoc.

Emmetzinat de mites,
amb les sàrries curulles de blasfèmies,
ossut i rebegut, i lleganyós,
príncep desposseït fins del meu somni,
Job d'escaleta;
llenguatallat, sanat,
pastura de menjança.

Prendré el tren de vacances pagades.
Arrapat al topall.
La terra que va ser la nostra herència
fuig de mi.
És un doll entre cames
que em rebutja.
Herbei, pedram:
senyals d'amor dissolts en la vergonya.

Oh terra sense cel!

Però mireu-me:
he retornat encara.
Tot sol, gairebé cec de tanta lepra.

Demà me'n vaig
-no us enganyo aquest cop.
Sí, sí: me'n vaig de quatre grapes
com el rebesavi,
per la drecera dels contrabandistes
fins a la ratlla negra de la mort.

Salto llavors dins la tenebra encesa
on tot és estranger.
On viu, exiliat,
el Déu antic dels pares.

© Pere Quart
from: Vacances pagades
Audio production: Biblioteca Nacional de Catalunya

Met betaald verlof

holandês

‘k Heb besloten te gaan, voor altijd.
Amen en uit.

De volgende dag kom ik wel weer
want ik ben oud
en week zijn me de voeten
met builen vol pus.

Maar de dag daarna ga ‘k weer weg,
door walging herboren.
Voor eeuwig en altijd. Amen.
De derde dag kom ik dan weer
als een duif van goed ras,
even stompzinning,
hoewel niet zo rechtlijnig 
en wit evenmin.

Vergeven van myten,
de zakken vol laster,
knokig, bezopen en leep,
tot zelfs in zijn dromen ontluisterde heerser,
stinkende job,
ontmand, gespleten de tong
waarop de miserie te grazen staat.

‘k Neem de trein van’t betaald verlof
kont op de buffer geplakt.
De aarde, die ons erfgoed ging zijn,
vlucht van me weg.
’t Is een pijn tussen de benen
die me afstoot.
Hagel en gras:
tekens van liefde, in schaamte vergaan.

O, aarde zonder hemel!

Maar kijk m’eens aan: 
‘k ben nog maar eens teruggekeerd.
Gans alleen, en bijna blind van de lepra.
Morgen ga ‘k weg
– deze keer hou ‘k jullie niet meer voor ’t lapje –. 
Jawel: ‘k ga op handen en voeten.
net grootvaders vader,
langs de smokkelweg weg
tot aan de zwarte streep van de dood.

‘k Spring dan in de ontstoken schemering
waar alles bevreemdend is.
Waar, verbannen, de ouwe
God der vaderen hokt.

 

Translated by Bob de Nijs. Een Catalaans Bericht: De Bladen voor de Poëzie, 1968.

Alçaré el crit

catalão | Pere Quart

Aquell temps abundós ha passat a altres mans
el desig i la sang s'afanyaven per mi

Ara l'any és estret, tot s'allunya entorn meu
bullen remotament les ciutats sense mi

No em preguntis on vaig, que no m'alço ni em moc,
tanco els ulls i la llum no s'adona de mi

Els records són feixucs o lleugers
Tant se val, hi ha una veu pels camins
que s'aparten de mi
No he dit mai a ningú el meu nom i el meu mal
els diré quan la mort s'enamori de mi

Si em retrob i em conec a la nova claror
provarà d’alçar el crit, ço que resti de mi.

© Pere Quart
from: Terra de naufragis
Audio production: Biblioteca Nacional de Catalunya

Ten hemel de kreet

holandês

In andere handen is deze tijd
van overvloed overgegaan.
Het bloed en de lusten
sloven zich om mij uit.

Nu is het jaar me te nauw
alles wijkt om me heen.
De steden rumoeren
Verweg, al zonder mij.

Vraag me niet waar ‘k heen ga,
‘k sta niet op, ‘k verroer geen vin.
De ogen doe ‘k toe, en ’t licht
geeft al niets meer om mij.

Is’t om van te gillen
of te grienen? Om’t even.
Langs de wegen die van
me weggan, gaat een stem.

‘k Heb aan niemand ooit
mijn naam of mijn kwaal genoemd.
‘k Zeg het ze wel, als de
dood m’op de hielen zit.

Als ‘k me dan weervind en ken,
ééns de klaarte hernieuwd,
zal, wat van mij dan nog rest,
de kreet ten hemel gaan slaan.

 

Translated by Bob de Nijs. Een Catalaans Bericht: De Bladen voor de Poëzie, 1968.

Amb música ho escoltaries potser millor

catalão | Salvador Espriu

Et diré sempre la veritat.
I si et parlo tan sovint de la meva
quotidiana, solitària mort,
i amb cruel accent carrego
aquesta única síl·laba
del meu petit saber,
és sols perquè m’agradaria que sentissis
dintre teu, ben endins, on acaba
el fred camí al teu darrer sepulcre,
com humilment, silenciós,
t’estimo.
Veus? El suau vent a l’herba,
i tu i jo, una dona i un home,
i tots els noms de tan fràgil bellesa,
i aquesta tarda per a nosaltres
potser immortal.
Però no vols endevinar mai als meus ulls
qui soc jo, com soc jo i ara m’omples
de buida, densa, sorollosa
argila de paraules,
fins a fer-ne un insalvable mur,
aquest curt pas
que ja del tot em separa
de tu.

© Sebastià Bonet Espriu
from: El caminant i el mur
Audio production: Biblioteca Nacional de Catalunya

Misschien hoort het beter met muziek

holandês

Ik zeg je altijd de waarheid.
En als ik je dan voortdurend spreek
over mijn eenzame, alledaagse dood
en ik dan met wreedaardig genoegen
de nadruk leg op die ene lettergreep
van mijn beperkte wetenschap,
dan is dat alleen maar omdat ik graag had
dat je, in je diepste ontvankelijkheid,
daar waar de kille weg naar je laatste rustplaats ophoudt,
zou aanvoelen hoe ik in alle stilte en nederigheid
van je hou.
Zie je ’t? De zachte wind in het gras,
en jij en ik, man en vrouw
en alle namen van een zo breekbare schoonheid,
en deze schemertijd die woor ons misschien
onvergankelijk is.
Doch nooit wil je in mijn ogen raden
wie ik ben, hoe ik ben, en je vult me thans
met lege, ondoordringbare
woordleem,
tot er een onoverkomelijke muur oprijst,
die slechts een kleine stap is
die me voor goed zal scheiden
van jou.

Vertaling: Bob de Nijs
uit: Salvador Espriu - Ik heb mijn leven gezien als een muur: Masereelfonds vzw / poezie, 1980.

Ish, Isha, Eli, Elis

catalão | Salvador Espriu

Hem pujat el nostre crit a tu
i ens posàvem de puntetes per semblar més alts.
Ens hem vist en la nostra nuesa,
ens hem mirat en la nostra solitud
i hem engendrat després fills i filles,
al llarg de tot el tedi del nostre temps.
Ah, si raonem, quina rialla trista,
en negar-te en la niciesa dels nostres cors!
Ai, si t’estimem, quantes llàgrimes
fa vessar de seguida el nostre amor cruel!
I també hi ha la sang, la fatiga mil·lenària,
immensa, de la sang. Des de la sorra
d’aquest desert, des de l’amarga
profunditat del pou, et clamo
contra l’olor, contra el color, contra el voltor.
Sí, clamem contra la sang, nosaltres,
que hem vist els arbres i sabem prou bé
com el teu nom pot ser burla o silenci.

© Sebastià Bonet Espriu
from: El caminant i el mur
Audio production: Biblioteca Nacional de Catalunya

Ish, Isha, Eli, Elis

holandês

Tot jou hebben wij de kreet gericht
en om groter te lijken zijn wij op de tenen gaan staan.
Wij hebben een blik op onze naaktheid geworpen
en we hebben onszelf in onze eenzaamheid gezien,
waarna wij zonen en dochters hebben verwekt
de godganse zatheid van onze tijd lang.
Ach, bedroefd is de lach als we beginnen te kletsen
en je in de verdwazing van het hart ontkennen!
Ach, onze vreselijke liefde doet onmiddellijk
een tranenvloed vloeien als we ons tot jou bekennen!
En dan is er nog het bloed, de onmetelijke,
de duizendjarige uitputting van het bloed. Vanuit
het zand van deze woestijn, vanuit de bittere
diepten van de put, roep ik jouw hulp in
tegen de stank, tegen het grauw, tegen de gier.
Jawel, wij roepen om jou tegen het bloed, wij,
die ooit de bomen hebben gezien en die maar al te goed
weten hoe jouw naam soms hoon wordt, of stilte.

Vertaling: Bob de Nijs
uit: Salvador Espriu - Ik heb mijn leven gezien als een muur: Masereelfonds vzw / poezie, 1980.

Una closa felicitat és ben bé del meu món

catalão | Salvador Espriu

Darrera aquesta porta visc,
però no sé
si en puc dir vida.

Quan al capvespre torno
del meu diari odi contra el pa
(no saps que tinc l'immensa
sort de vendre'm
a troços per una pulcra moneda
que arriba ja a valer
molt menys que res?),
deixo fora un vell abric, l'esperança,
i m'endinso pel camí dels ulls,
pel buit esglai on sento,
enllà, el meu Déu,
sempre enllà, més enllà de falsos
profetes i de rares culpes
i del vell neci emmaltatit per versos
disciplinats, com aquesta d'ara, amb pintes
de fosques marques que l'alè dels crítics
un dia aclarirà per a la meva vergonya.

Sí, em pots trobar, si goses,
darrera el glacial no-res d'aquesta
porta, aquí, on visc i sento
l'enyor i el crit de Déu i sóc,
amb els ocells nocturns de la meva solitud,
un home sense somnis en la meva solitud.

© Sebastià Bonet Espriu
from: El caminant i el mur
Audio production: Biblioteca Nacional de Catalunya

Een verstolen geluksgevoel behoort wel degelijk tot mijn wereld

holandês

Achter deze deur leef ik,
doch ik weet niet
of ik dit leven mag noemen.

Als ik zo tegen valavond terugkeer
van mijn haat tegen het dagelijks brood
(weet je soms niet dat ik het onmetelijk
geluk heb me bij stukken en brokken
te kunnen verkopen voor een mooie stuiver
die eigenlijk van lieverlede
minder dan niets waard is?)
laat ik buiten een ouwe mantel, de verwachting, achter,
en sla ik de weg in van mijn ogen,
de lege angst waarin ik,
aan gene zijde, God bevroed,
altijd maar aan gene zijde, over
zonderbare schuld en valse profeten heen
en de ouwe dwarskop, verziekt door afgemeten verzen
zoals deze hier, met hun toets
van duistere merktekens die de adem der bedillers
ééns tot mijn grote schaamte zal blootleggen.

Jawel, je kunt me, zo je ’t aandurft,
achter het ijzige niets van deze deur
treffen, hier, waar ik het verlangen
en de kreet van God hoor en beleef
en, met de nachtvogels van mijn eenzaamheid,
een mens ben zonder dromen in al zijn verlatenheid.

Vertaling: Bob de Nijs
uit: Salvador Espriu - Ik heb mijn leven gezien als een muur: Masereelfonds vzw / poezie, 1980.

Pel meu mirall, si vols, passen rares semblances

catalão | Salvador Espriu

Davant el meu últim mirall, en veure’m
sencer, malalt, potser acabat,
potser damnat, tan pàl lid,
vaig dir molt lentament clares paraules
belles, fràgils, altes, les més nobles
que trobava en la foscor del meu record.
Des de sempre, però, allí hi havia
grasses, molles, llefiscoses bèsties,
que dels racons venien fins als llavis,
a rosegar-me els mots mentre naixien:
no sents encara la remor profunda
de pergamí, d’ossos trencats, de vidre?
I al mirall, entretant, es reflectia
a poc a poc una perversa imatge,
el signe de la qual podràs entendre,
si fas també, com jo, l’estranya prova
d’esguardar el teu bon fons, quasevol hora,
tot intentant de nou una impossible,
inútil creació per la paraula.

© Sebastià Bonet Espriu
from: El caminant i el mur
Audio production: Biblioteca Nacional de Catalunya

Rare verschijnselen, zo je wilt, komen mijn spiegel voorbij

holandês

‘k Bekeek mezelf voor ’t laatst, en terwijl ’k me
zonder meer ziek, en wellicht uitgeput zag,
zo bleek, en getekend wellicht,
sprak ik traag en helder de woorden
die ik edel, breekbaar en schoon, vond
in de duisternis van mijn herinnering.
Zoals vroeger waren er weer die
vette, weke en kleverige beesten
die uit alle hoeken de lippen besprongen
om aan de wellende woorden te knagen:
hoor je dan dat diepe geluid nog niet
van perkament, gebroken knoken en glas?
En hoe dieper ik de spiegel doordrong, hoe meer
me langzamerhand een ontaarde gestalte weerkaatst
werd, wier teken je ook kan verstaan
als je maar, evenals ik, de bevreemdende poging wilt doen,
en je gaat schouwen in je diepte, om ’t even wanneer,
en je telkens opnieuw probeert om,
al is ’t onmogelijk en vergeefs, het woord tot stand te brengen.

Vertaling: Bob de Nijs
uit: Salvador Espriu - Ik heb mijn leven gezien als een muur: Masereelfonds vzw / poezie, 1980.

Comiat

catalão | Josep Palau i Fabre

Ja no sé escriure, ja no sé escriure més.
La tinta m’empastifa els dits, les venes...
—He deixat al paper tota la sang.

¿On podré dir, on podré deixar dit, on podré inscriure
la polpa del fruit d’or sinó en el fruit,
la tempesta en la sang sinó en la sang,
l’arbre i el vent sinó en el vent d’un arbre?
¿On podré dir la mort sinó en la meva mort,
morint-me?
La resta són paraules...
Res no sabré ja escriure de millor.
Massa a prop de la vida visc.
Els mots se’m moren a dins
i jo visc en les coses.

© Fundació Palau
from: Poemes de l'Alquimista
Audio production: Fundació Palau

Afscheid

holandês

Reeds gaat 't schrijven me niet, mij gaat 't schrijven niet meer.
De inkt bekladt me vingers en aders...
- Al het bloed heb 'k op het papier achtergelaten.

Waar, tenzij in de vrucht, zal 'k iets over de gouden vrucht haar vlees
kunnen zeggen, gezegd laten of neerschrijven,
waar, tenzij in het bloed, iets over storm in 't bloed,
waar, tenzij in de wind van een boom, iets over de boom en de wind?
Waar, tenzij in mijn dood, tenzij 'k dood ga, zal 'k iets over
de dood kunnen zeggen.
Woorden de rest...
Niets beters zal ik nog schrijven.
Ik leef het leven àl te nabij.
Binnenin gaan de woorden me dood,
en in de dingen leef 'k.

Vertaling: Bob de Nijs

Post Escriptum

catalão | Antoni Vidal Ferrando

Hem profanat el temps i ens ha colpit
de sobte aquest desfici de saber-ho.
Amb lentitud i amb el desassossec
dels gossos dels llaüts, les nits de boira,
transcorren els instants on ara som.
Hem profanat el temps i l’escarment
serà una singladura irreversible
a l’estupor d’esdevenir-ne ostatges.
T’evoc, des de l’absurd, com qui demana
Imperiosament el benefici
D’un ull de sol, el frec d’una gardènia.

© Antoni Vidal Ferrando
from: Cartes a Lady Hamilton
Columna, 1990
Audio production: Institut Ramon Llull

Post Scriptum

holandês

Wij hebben de tijd ontwijd en plotseling
overviel ons de wrevel dit te weten.
Gaandeweg en met de opgewondenheid
van de honden op de visserspink, mist
van de nacht, verloopt het uur waarin wij zijn.
Wij hebben de tijd ontwijd en de roskam
die met een onomkeerbaar etrnaal dreigt
vervaart ons erdoor gegijzeld te worden.
Vanuit de holle woorden roep ik je op
als iemand die dwingerig smeekt om de gunst
van wat zonnelicht of gardeniatast.

Vertaling: Bob de Nijs

Poeta for the hell of it

catalão | Bartomeu Fiol

Poeta for the hell of it, mai més ben dit
–clar i català: poeta per a emprenyar–,
poeta per l’esquerpa glòria de la veritat
més que per l’esclat de cap beutat,
per a provar de treure un sí del no,
com prestidigitador sense prestigi
que gosa voler fer copada –stark mad!
tot fent sortir la positivitat, cara alta,
d’un capell copalta,
de verrim porfidiós i ala ratada.

Tot plegat –not that it matters–, entre porgueres
–segons la dolça companya sospitosa sempre
de provenir de la vorera d’enfront–,
si és que és, quan és, no és gaire més
que una concreta eficàcia de llenguatge
–sempre relativa, és clar, per descomptat–
que potser ens compensa, qualque curta estona,
de les marrades i marrades nostrades,
tot graponejant aferralls
quan interiorment ja rebenta la sang
i tot alè s’estronca.

© Bartomeu Fiol
from: Contribució de bàrbars
Editorial Guaret, 1980
Audio production: Institut Ramon Llull

Dichter for the hell of it

holandês

Dichter for the hell of it, nimmer beter gezegd
-zonder omslag: dichter die de keel uithangt-,
dichter die door grimmige glorie van de waarheid
eerder dan door de schittering van schoonheid
om een ja uit een nee probaren te peuteren
als goochelaar zonder het minste aanzien
die naam nog wil maken ook –stark mad!
door, neus in de wind, positiviteit
uit een hoge hoed vol weerspannig drek
en aangevreten vleugel te toveren.

Alles bij elkaar –not that it matters–, tussen afval
-volgens het verdacht lieve gezelschap altijd
afkomstig van de stoep aan de overkant-
en als het dan al wat is, is het weinig meer
dan een bepaalde taaldoelmatigheid
-altijd betrekkelijk, natuurlijk, welteverstaan.
die ons misschien een korte stonde vergoedt
voor de draaikonterijen, ook de onze,
terwijl wij naar houvast grabbelen
binst binnenin het bloed al gutst
en de adem stokt.

Vertaling: Bob de Nijs

Poesia és una mena de mecànica...

catalão | Bartomeu Fiol

Rustically solemn or in rustic laughter
Lifting heavy feet in clumsy shoes.

T.S. Eliot, East Coker

Poesia és una mena de mecànica
de mots, de drings, de sons,
barreig del silenci
i a la vegada
una dansa de mites portant pites,
mots i mites donant-se la mà
com en un sagrament molt convenient.

Peus que s’alcen, peus que es baixen,
en un combat a mort contra el renou,
com a pilotes
en fred o en calent
que han de rebotre exactament
no com el cap de ball voldria
sinó com la música, més exacta, vol.

Original i gens, sense voler posar-se cap ploma al capell,
damunt el fang o damunt tot de pols,
damunt la cendra d’ossets innombrables
encara amb esma per a cruixir fort,
amb bon temps o amb mal temps,
en temps cruel o en temps fidel.

Com per a matrimoniar amb encert
cal, tanmateix, una mica de pau,
de lleure d’au, d’encert de daus,
un poc de sal i un raig d’art,
per a ballar-la bé, aquesta dansa,
comptant els passos i amidant el gest,
un i una, la femella i el mascle,
reproductors en consorci, xorcs per separat.

La resta és conxorxa.
El riure, si és plural
ni el mar ni el freu no el faran seu.

© Bartomeu Fiol
from: Camp Rodó
Editorial Moll, 1973
Audio production: Institut Ramon Llull

Poésie is een soort van mechanica...

holandês

Rustically solemn or in rustic laughter
Lifting heavy feet in clumsy shoes.

T.S. Eliot, East Coker.


Poëzie is een soort van mechanica
van woorden, klanken en gerinkel,
mengelmoes van stilte
en terzelfder tijd
een dans van mythen met bieten,
wiedes en mythes hand in hand
als in een gedegen sacrament.

Voeten die worden opgetild en neergezet
in een gevecht op leven en dood tegen geraas,
bij tij en ontij
als springballen
met precieze weerbots,
niel zoals de voordanser wenst
maar zoals alleen de muziek het wil.

Al dan niet zichzelf, zonder pluim op de hoed,
op slijk of op sotfferig erf,
op asse van talloze knoken
met nog moed om hard te kraken
bij mooi of bij guur weer,
in tijd van gruwel of van graagte.

Zoals in een geslaagde echt
is iets van peis en vree vandoen,
van vogelvrijheid, dobbelsteengeluk,
een snuifje zout, een geutje kunst
om die dans te dansen zoals ‘t hoort,
terwijl men passen telt, gebaar afmeet,
hij als zij, mannetjes- en wijfjesdier,
één in teelzucht, maar ontbonden dor.

De rest is baatzucht.
Zelfs als meervoud wordt de lach
door zee noch engte als eigen erkend.

Vertaling: Bob de Nijs

Illa

catalão | Antoni Vidal Ferrando

Rosa, per dibuixar-te una illa a penes,
amb mots i heliotropis, trenc els cèrcols de l’urc.
Des d’ara em torn l’epígon d’algú que escolta ploure
entre les teves cuixes. Perquè els déus són despresos
com el rostre de l’aigua o talment les textures
i el tram color albergínia des d’on el dia neix et puc escriure
aquest poema. A fora hi ha els ritmes del silenci, els rondallaires
més adustos, més bíblics, i un atzar poderós
com l’escomesa o els dits de ferro de la soledat; hi ha músics
melancòlics a pòsters que lacera la lluna,
el caos que l’hivern entronitza: mans mortes
dels insectes, el cuiro i les mimoses nevades dels darrers
combats per la certesa, cementiris
i encantadors de serps a l’hora carmesina en què tornàvem
a casa quan s’obrien els mercats de les flors.
Però nosaltres, Rosa, ja som lluny, mar endins,
i tot té el sentit èpic de dos cossos ingràvids
- àngel, vi blanc, saliva – desesperadament
volent-se sobre els punts cardinals de l’adreç
de llit, camí de l’alba: la bellesa i l’efímer.

© Antoni Vidal Ferrando
from: El batec de les pedres
Edicions 62, 1996
Audio production: Institut Ramon Llull

Eiland

holandês

Om je een eiland re tekenen, Rosa, met woorden en
heliotropen, doordreek ik nauwelijks de kringen van trots.
Vanaf nu word ik de epigoon van iemand die het hoort
regenen tussen je dijen. Want de goden zijn losgeslagen als
het gelaat van het water, of, als de textuur
en de sliert melanzaankleur waaruit de dag oprijst
waarop ok je dit gedicht kan schrijven.
Buiten heersen het ritme van de stilte, de norse, bijbelse
fabulanten, een overweldigend toeval als de uitdaging of
de ijzeren grijpvingers van de eenzaamheid; op posters die
de maan aan flarden rijt staan weemoedige muzikanten,
de chaos, die de winter aan het bewind brengt:
verkleumde handen van de insecten, het leder en de
besneeuwde mimosa uit de laatste gevechten om
zekerheid, begraafplaatsen en slangenbezweerders op het
karmijnrode moment waarop de bloemenmarkten werden
opgezet terwijl wij huiswaarts keerden.
Maar wij zijn, Rosa, al heer ver op zee, en alles heeft iets
heldhaftigs van twee gewichtloze lichamen – engel, witte
wijn, speeksel – die vertwijfeld op de windstreken van de
bedsponde in elkaar opgaan richting morgenstond: de
schoonheid en het vluchtige.

Vertaling: Bob de Nijs

Àvia Magdalena

catalão | Antoni Vidal Ferrando

Un altre hivern no t'ha vençut l'absència.
La posta tornarà i és com si fossis
encara la cansada silueta
que es deixa posseir per un somrís
a l'hora de besar-se, aquella mà
que encén l'espelma del rebost i malda
per treure'n les ampolles o cireres
sagnants o l’escomesa del terrible
dolç de la confitura.
Vivim mentre qualcú roman als porxos
indemnes que bastírem
un dia, enfront del temps; i l'alba nostra
és el present que som a dins uns ulls
lleials en caure el vespre.

© Antoni Vidal Ferrando
from: Bandera Blanca
Proa, 1994
Audio production: Institut Ramon Llull

Grootie Magdalena

holandês

Alweer een winter die jouw afwezigheid
niet aankan. Alweer een zonsondergang en
het is alsof je nog die gestalte bent
die zich, afgesloofd, laat doen door een glimlach
op het moment dat zij mij kust of die hand
die de kaars van de spincle aansteekt en zich
inspant om flessen of bloedrode kersen
eruit te halen, of de uitdaging van
de confituren hun optstellende
zoetheid. Wij leven, terwijil iemand toch blijft
standhouden in de grave portieken die
wij ooit bouwden tegen de tijd; de ochtend
is mijn aanwezigheid in welmenende
ogen als de avondzon ter kinne zijgt.

Vertaling: Bob de Nijs