Edyta Jurkiewicz 

Translator

1

Siądźmy tutaj, przy kamieniu, aby mógł być. Dajmy mu tę szansę, tę okazję, ale o co właściwie chodzi? A co ty zrobisz z tą wiedzą, zupełnie jakby pytał, ten, który. Właściwie nie potrzebuje dla siebie imienia.

Dla mnie kamień może być kamieniem.

Ale jeżeli chcesz go, jeżeli chcesz go wziąć i zważyć, zbadać, przygnieść jakąś nazwą, proszę bardzo, weź go. Jest twój, jeżeli chcesz; nie należy do nikogo.

2

To jest kamień, jeżeli tak chcesz.Jeżeli chcesz, to jest kamień i możesz go wziąć. Włóż go do kieszeni. Połóż na stole. Weź do ręki i pozwól mu ważyć.

Ten kamień ma dobry kształt i nie jest trudno złapać z nim kontakt.

Spójrz, jak wypełnia sobą całą przestrzeń, nie udaje; jest.

3

Można powiedzieć, że kamień to kamień, i jeżeli nadal chcesz wiedzieć, czemu to kamień, to wciąż jest kamień. Jest oryginalny i twardy, i dokładnie tutaj.

Nie porusza się, jego położenie go nie porusza.

Źle byłoby powiedzieć, że odpoczywa, że jest czymś innym niż jest. Poza kamieniem.

Oto pyszna ryba, chociaż naprawdę brzydka, dlatego przypomina życie, kiedy tak leży na kuchennym blacie ze stali ostatecznie odarta ze swego środowiska. W oczach ma jeszcze rześką wilgoć morza, głębokie odbite niebo, które mogłoby wystarczyć nam za misterium.
                          Jeżeli zbliżysz do niej ucho możesz usłyszeć szum morza spod wielkich łusek i niemal odebrać cichą wiadomość, która razem z rybą powstała z przygniatających głębin morza. Wszystkie głębokie wody są ciemne, mogłaby szepnąć, gdyby uczestniczyła w tym języku, a tak, wystarczy jej tylko westchnienie. A jak lekko morze wzdycha w łuskach martwej ryby, brzmi jak szczery smutek, że życie nie rozumie samego siebie we wszystkich swoich składnikach. A jak lekko morze szepcze w łuskach martwej ryby, niczym nereida, która daje nieznaną nam radość. A jak lekko morze szepcze w łuskach martwej ryby niczym fale, które przynoszą i zabierają myśl i wszystkich nas, którzy jesteśmy jej podlegli.
                          I co jeszcze mogłoby wyszeptać morze z łusek martwej ryby, gdyby nie była ona kolacją dla ciebie, który siedzisz zniecierpliwiony przy nakrytym stole i patrzysz, jak wygłodniałe morze kołysze się w ponętnym świetle księżyca.

Kiedy Jacasser umiera, wynurza się z głębi do światła, jak w dzieciństwie z pomostu w błotnistą wodę, muskając piasek, znów na powierzchnię, w stronę okrążającego niebieską kulę satelity. Sięga po najbliższy kwazar, łapie gołymi rękami meteoryt lub dwa, jak w dzieciństwie wyciąga okonie spośród płotek, mądre cytaty z łatwych książek, łuski cudzysłowu bezwstydnie usuwa. Wśród gwiazd Jacasser jest wiatrem i nareszcie znów z tatą, dwie czyste dusze. Obierają kierunek na Alfa Centauri, okrążają raje i piekła monoteistów, wierni jedynie literaturze naukowej, do żeglujących powoli przez galaktyki potężnych statków, przez których okna Jacasser zagląda do środka, jak w dzieciństwie do sypialni rodziców przez szparę w drzwiach, widok zapada w pamięć, nic innego już nie ma.

Tego wieczoru Jacasser czyta północną legendę, o tym jak samce idą
z niebezpieczeństwa w niebezpieczeństwo, Beowulfa
                                            postawne chłopy
podnoszą do ust kielichy, wycierają
pianę w opancerzone rękawy.

Dlatego przyjaźń między mężczyznami nie jest trudna, nie, ona
jest niemożliwa,
jak braterstwo między samochodami,
na światłach drogowych jak żołnierze z włóczniami
przez pokolenia zabijają ludzi i zwierzęta
wyprzedzają kompanów
                                            na ostatnim wirażu
zmienia się spojrzenie
czy między bohaterami mogłoby być coś innego niż wyścig,
czy mogłaby być miłość
czy tylko uderzenie w bok, pierś, plecy, na wskroś
przez blaszany pancerz, wypolerowanego perłową farbą
wierzchowca, czy mogłaby być
                                            miłość
brodatych policzków tarcie jeden o drugi
                                            kiedy rozlega się ryk ponad strachem,
                                            mężczyźni północy
                                            nigdy nie przepraszają.

Otwiera się usta. Robi mężczyznę, kobietę. Płata się im figiel, wykopuje skórkę jabłka spomiędzy zębów. Zapomina się zakręcić kran. Zatapia się wszystko, prawie. Zmienia się narratora.

Ucieka się z Egiptu, błądzi. Otrzymuje się instrukcje, wrzuca je do skrzyni, zamyka szczelnie pokrywę. Bije się autochtonów, zabiera im ziemię. Jest się złym, wyśmiewa się profetów. Trafia się do Babilonu, wydostaje się na wolność.

Zmienia się narratora.

Rodzi się dziwnie, otrzymuje się od starców dary. Jedzie się Interrailem, zakłada zespół rockowy. Przychodzą fani. Umiera się z rozmachem, przywiduje się. Zmienia się narratora.

Pamięta się, co się pamięta, zapisuje się. Interpretuje się, jak się chce, opowiada się innym.

Czeka się.

Zmienia się narratora.

Oto podaję ci percepcję jak faszerowane oko na talerzu. Pokazuję ci, jak kręci się soczewka na wolności niczym pomarańcz w jednorękim bandycie, szalone oko przepełnione widzeniem. Zatrzymam je na chwilę i pokażę, jak głodny źrenicy czarny otwór  otwiera się szeroko, pusty niczym lufa armaty, jak łapczywa paszcza, która nie obawia się wchłonąć wszystkiego, co zaoferuje jej byt. Mały czujny żarłok,  wywrócę go na drugą stronę i pokażę, że za nim naprawdę nic nie ma. Otworzę i pokażę, że w środku nie ma nic innego niż ta wrażliwa ciemność pustego pokoju gotowa wypełnić się obrazami i fantazjami. Oto podaję ci oko, jak nieforemną perłę, wilgotną skorupę błyszczącą pojęciem, pierwszą kropkę radości, którą to ty musisz poszerzyć.

Rozkosznie byłoby znaleźć na dnie umysłu niewyklutego owada, który nie zna swojego gatunku. Rozkosznie byłoby znaleźć na skraju myśli małą kometę, która ma nogi z wody i owocowych plam. Prawdziwe piękno odpoczywa na dnie pustego portfela jak ostatnie przypomnienie o przemijaniu. Patrzy się na to przez chwilę, a potem nagle pamięta, co to wszystko znaczy i odkłada się portfel. Pozostaje niezauważona chwila i wkrótce również ona domaga się swojego odcinka uwagi. Teraz pora na nią – a potem jej czas mija.
      Właśnie tak rozumiem życie, ale możesz oczywiście powiedzieć, że rozumiem je źle. Chętnie bym to usłyszał, kiedy noc puka w okno jak czarny ptak, który chce dostać się do pokoju. Znam tego ptaka i wiem, z czym przybywa. Nie otwieram okna, lecz otworzę język, jak stare, pięknie sczerniałe pudełko papierosów. Nieuprzejmie byłoby nie poczęstować, dlatego proponuję je tobie.

Zbadaj swój umysł, znajdziesz tam od dawna kryjącą się żabę,
która ma mądry głos, stara żaba,
która nie umie inaczej, niż mówić prawdę. Pocałuj ją, a stanie się
jeszcze brzydsza. To nie lustro,

lecz ty sam w stroju żaby, głęboko
na dnie umysłu. Co się stało? Za późno,
by pytać doktora Freuda. Znów zostałeś we dwoje
z samym sobą i wszystko rechocze.

Księżyc wschodzi na ciemnozielonym niebie
jak nieco spaczone porównanie, to moneta życzeń,
którą ktoś wrzucił do tego stawu. Nie pytaj,
jakie życzenie się nie spełniło,

ponieważ teraz kolej na twoje. Nigdy nie proś
o to, co możesz dostać, to zagłada.
Na przykład, żeby księżyc zmienił się w ciągu jednej nocy
w potężny symbol, albo żeby żaba

była czymś innym niż pierwotnym zwierzęciem.