Ոչ ամեն հսկա
հավես ու ժամանակ ունի
սատարելու գաճաճներին: Բայց
գաճաճները խորամանկ հնար են
գտնում սատարելու հսկաներին
թեկուզև մաս-մաս. Ահա գաճաճը
սատար է լինում հսկայի լյարդին.
դու նստած ես իմ լյարդի մեջ-
ամոթանք է տալիս հսկան և գաճաճին
դնում իր ուսերին: Գաճաճը ահա
սատար է լինում նրա թոքերին՝ խանգարելով
շնչառությանն ու ներշնչանքին, հսկան
թքում-թռցնում է գաճաճին իր ուսին:
Ահա գաճաճն էլ ատլանտի դիրքով
սատար է լինում հսկայի սրտին, շշնջալով
թե՝ կարևորը սրտում-դա ստամոքսն է
հսկան սրտամիջից դուրս քաշում
գաճաճին լույս աշխարհ բերում ու դնում է ուսին:
Գաճաճներն էլ ակնագնդերն են սկսում սատարել՝
կծելով դրանցում երկնի արտացոլանքը,
նրանք մտնում են ականջախեցու մեջ
և կաթիլ-կաթիլ օվկիանի աղմուկը գողանում,
նրանք ոսկորի պես խրվում են լեզվի տակ,
միայն թե խառնվեն հսկայի խոսքին ,
արտել են կազմում սատար լնելու
հսկայի գլխուղեղային կառուցվածքին՝
իրար հետ ջանալով հրմշտել
աջ ու ձախ կիսագնդերը:
Նրանք ամենքով դիզվում են հսկայի ուսերին,
նրանք ծափ են զարկում նրա ուսի վրա,
սրտի գաճաճները, մտքի գաճաճները,
խոսքի գաճաները, ոգու գաճաճները.
շունչդ փակվում է, երբ բարձրությունից
ուրիշի ուսի, նրանք ազդարարում, երգում են, պարում,
և ահա ինքդ էլ սկսում ես պարել
նրանց խրախճանքի աղմուկ-աղաղակի զուռնաների տակ: