Weet je waarom we sterven als we door een kogel worden doorboord? Omdat 70% van het menselijk lichaam uit water bestaat
Precies alsof je een gat in een watertank zou slaan.

Was het een opstootje dat danste bij de ingang van de steeg, toen ik langsliep?
Of was het een sluipschutter die me observeerde en mijn laatste voetstappen telde?

Was het een verdwaalde kogel
of was ík verdwaald, ook al was ik al een derde eeuw oud?

Is dat vriendschappelijk vuur?
Hoe kan dat
als ik nooit vriendschap heb gesloten met vuur?

Was ik degene die de kogel in de weg liep en hem raakte?
Of was het de kogel die mij raakte?
Hoe moet ik nu weten op welke tijden hij langskomt en welke richting hij zal inslaan?

Wordt de confrontatie met een kogel gezien als een botsing in de gebruikelijke zin van het woord?
als tussen twee auto’s?
Zullen mijn lichaam en mijn harde botten ook zijn ribben breken en zijn dood veroorzaken?
Of zal hij aan de dood ontsnappen?

Heeft de kogel geprobeerd me te ontwijken?
Was mijn lichaam zacht?
Was dat bolletje, klein als een moerbei, zich bewust van haar vrouwelijkheid in mijn mannelijkheid?

De sluipschutter richtte op mij, zonder de moeite
te nemen te achterhalen of ik allergisch was voor sluipschutterskogels Een allergie van de beste kwaliteit
die de dood tot gevolg kan hebben.

De sluipschutter vroeg me geen toestemming toen hij vuurde, een duidelijk gebrek aan wellevendheid, dat inmiddels een veelvoorkomend verschijnsel is geworden.

_____________________________

Ik was op zoek naar het verschil tussen revolutie en oorlog, toen een kogel zich een weg door mijn lichaam baande, toen er een fakkel uitdoofde die was ontstoken door een lerares van een lagere school in Syrië, in samenwerking met een Palestijnse vluchteling die met zijn land had betaald voor de oplossing van het antisemitisme in Europa, en was gedwongen te emigreren naar een plaats waar hij een vrouw ontmoette die leek op herinneringen.

Het was een fantastisch gevoel, zoals het eten van een ijsje in de winter, of het bedrijven van onveilige liefde met een vreemde vrouw in een vreemde stad onder invloed van cocaïne, of…

Een voorbijganger zegt de helft van wat hij tegen me wil zeggen, dus ik geloof hem. Daarna doordringen we elkaar als geliefden. Een vrouw wenkt me dat ik haar moet volgen, dat doe ik en we brengen een kind voort dat lijkt op bedrog. Een sluipschutter doodt me, dus ga ik dood, de hemel valt op de voetgangers, dus vluchten de toeristen, de hemel valt op de voetgangers en mijn hart vlucht niet, de hemel valt omhoog, dus pleegt een dichter collectieve zelfmoord in zijn kamer, ook al was hij die avond alleen.

Die avond werd ik overvallen door vergeetachtigheid, dus kocht ik het geheugen van een soldaat die niet uit de oorlog was teruggekeerd, en toen ik de breuk in de tijd ontwaarde, kon ik geen toevluchtsoord vinden dat bij mijn wond paste. Daarom heb ik besloten niet opnieuw te sterven.

De stad is ouder dan de herinneringen, de vloek is ommuurd door melancholie, de tijd komt te laat op zijn afspraken, muren omheinen de tijd met monotonie, de dood lijkt op mijn gezicht, de dichter leunt in zijn gedicht op een vrouw, de generaal trouwt met mijn vrouw, de stad kotst haar geschiedenis uit, terwijl ik de straten opslok en de menigte mij opslokt. Ik, die mijn bloed uitdeel aan vreemdelingen en een fles wijn deel met mijn eenzaamheid, ik smeek jullie: stuur mijn lijk per expres naar mijn vrienden en verdeel mijn vingers eerlijk onder hen.

Deze stad is groter dan het hart van een dichter en kleiner dan zijn gedicht, maar ze is groot genoeg voor de doden om zelfmoord te plegen zonder iemand te storen, voor de voetgangerslichten om op te bloeien in de buitenwijken, voor de politieagent om een deel van de oplossing te worden, en voor de straten om niet meer dan een achtergrond van de waarheid te zijn.

Die avond, toen mijn hart struikelde, werd ik vastgepakt door een Damasceense die me het alfabet van haar lust leerde. Ik was verdwaald tussen de God die door de sjeik in mijn hart was geplant en de God die ik aanraakte in haar bed, die avond.
Mijn moeder was de enige die wist dat ik niet zou terugkomen,
Mijn moeder was de enige die het wist,
Mijn moeder was de enige,
Mijn moeder.

Ik had mijn witte dagen verkocht op de zwarte markt en kocht een huis dat uitkeek op de oorlog. Het uitzicht was onweerstaanbaar mooi. En zo dwaalde mijn gedicht af van de leerstellingen van de sjeik en verweten mijn vrienden me dat ik me van hen terugtrok. Ik deed kohl op mijn ogen en werd meer Arabier, ik dronk kamelenmelk in een droom en werd wakker als een dichter, ik keek naar de oorlog zoals lepralijders naar de ogen van mensen kijken, en uiteindelijk kwam ik tot angstaanjagende waarheden over poëzie en witte mannen, over het seizoen van de trek naar Europa, over steden die toeristen ontvangen in tijden van vrede en moedjahedien in tijden van oorlog, over vrouwen die in tijden van vrede te veel lijden en in tijden van oorlog brandstof voor de strijd worden.

In een stad van wederopbouw, zoals Berlijn, ligt een geheim verborgen dat iedereen kent, en dat is dat de…
Nee, ik ga niet herhalen wat bekend is, maar ik zal jullie iets vertellen wat jullie niet weten:
Het probleem van de oorlog zit hem niet in wie sterven, maar in wie na afloop nog in leven zijn.

Het was de mooiste oorlog van mijn leven, vol metaforen en poëtische beelden. Ik herinner me hoe ik adrenaline zweette en zwarte rook piste, hoe ik mijn eigen vlees at en kreten dronk. De dood leunde met zijn magere lichaam op de vernielingen die zijn gedicht had aangericht en veegde zijn mes schoon aan mijn zout. De stad poetste mijn schoenen met haar avond en de straat glimlachte. Ze telde de vingers van mijn verdriet en liet ze onderweg los. De dood huilt, de stad herinnert zich het gezicht van haar moordenaar en stuurt me een vuistslag per post. Ze bedreigt me met vreugde en hangt mijn hart op aan haar waslijn, gespannen tussen twee herinneringen, en de vergetelheid trekt me naar mezelf, diep naar mezelf, zo diep dat mijn taal neervalt op de ochtend, dat de balkons neervallen op de liederen, de hoofddoeken op de kussen, de achterstraatjes op de vrouwenlichamen, de details van de steegjes op de geschiedenis, zo diep dat de stad neervalt op de begraafplaatsen, de dromen op de gevangenissen, de armen op de blijdschap, zo diep dat ik neerval op de herinnering.

Toen ik lid werd van de Vereniging van Doden, werden mijn dromen beter en begon ik het vrije gapen te beoefenen. En ondanks de krijgstrommels, die zongen naast mijn opgezwollen lichaam, had ik voldoende tijd om vriendschap te sluiten met een zwerfhond die ondanks zijn honger besloot niet van mijn lijk te eten en slechts aan mijn voeten ging liggen.

Een aantal mensen probeerde me weg te trekken, maar de sluipschutter protesteerde met zijn geweer, waarna ze zich bedachten. Hij was een gewetensvolle sluipschutter, die eerlijk zijn werk deed en tijd noch mensen verkwistte.

Dat kleine gat
dat achterblijft nadat de kogel is gepasseerd,
heeft mijn inhoud geleegd,
alles was kalm naar buiten gegleden,
herinneringen,
namen van vrienden,
vitamine C,
de bruiloftsliederen,
het Arabische woordenboek,
de temperatuur van 37 graden,
urinezuur,
de gedichten van Aboe Noewaas,
en mijn bloed.

Op het moment waarop de ziel aanstalten maakt om te vluchten door de kleine poort die de kogel heeft geopend, worden de dingen duidelijker, De relativiteitstheorie wordt iets vanzelfsprekends, wiskundige vergelijkingen die ooit ondoorgrondelijk waren, worden eenvoudig, de namen van studievrienden die we zijn vergeten, komen terug in onze herinnering, het leven wordt plotseling verlicht met al zijn bijzonderheden, de kinderkamer, de moedermelk, de eerste huivering, de straten van het kamp, het portret van Yasser Arafat, de geur van koffie met kardemom in de plooien van het huis, het geluid van de oproep tot het ochtendgebed, Maradona in Mexico in het jaar 1986, en jij…

Precies alsof je de vingers van je geliefde zou eten, precies alsof je op een elektriciteitsdraad zou zuigen, of een serum tegen granaatscherven zou nemen, precies alsof je een dief van herinneringen zou zijn. Kom, laten we ophouden met dichten, laten we de zomerversjes ruilen voor verbandgaas en de oogstliedjes voor operatiegaren. Verlaat je keuken en de kinderkamer en volg me, dan gaan we theedrinken achter de zandzakken. De slachting heeft plaats voor iedereen. Leg je dromen in de schuur en geef de planten op het balkon veel water, want het gesprek met het ijzer kan lang duren. Laat Djalaal ad-Dien Roemi, Ibn Roesjd en Hegel achter en neem Machiavelli, Huntington en Fukuyama mee, want die hebben we nu nodig. Laat je lach, je blauwe hemd en je warme bed achter en geef me je nagels, je tanden en je jachtmes, en kom mee.

Gooi de Renaissance weg en neem de inquisitie mee,
Gooi de Europese beschaving weg en neem de Kristalnacht mee,
Gooi het socialisme weg en neem Josef Stalin mee,
Gooi de gedichten van Rimbaud weg en neem de slavenhandel mee,
Gooi Michel Foucault weg en neem het aidsvirus mee,
Gooi de filosofie van Heidegger weg en neem de zuiverheid van het Arische ras mee,
Gooi de zon van Hemingway die nog steeds opgaat weg en neem een kogel mee in je hoofd,
Gooi Van Goghs Sterrennacht weg en neem zijn afgesneden oor mee,
Gooi Picasso’s Guernica weg en neem het echte Guernica mee met de geur van vers bloed,

Wij hebben die dingen nu nodig, we hebben ze nodig om het feest te kunnen beginnen.