Ճամփորդությունն այս պետք է որ դառնար
մի փոքր կրետի թռիչք ոչ շատ մեծ
ճամփեքի վրայով: Տանիքների դաշտում`
հնդկացորենի նախշեր, առավոտյան`
օմլեթ, երեկոյան` հավատ առ Աստված:

Ճանապարհի զոլ-զոլ գծերից
և մառախուղի ամեն կծիկից
կաթում է անմահության ամենա-
զգույշ մոմը` հնազանդ կմախքին
մերիդիանի:

Ճիշտն ասած, այստեղ միշտ այդպես է
լինում: Ժամանակը խարիսխ է գցել:
Գնացքներ չեն գնում: