De la por

L’ànima petita
Se’m fa a poc a poc.
Tinc la casa oberta,
Mestressa no sóc;
Feinejo debades
I amb un ai al cor:
Les portes no clouen.
Déu meu, quina por!
L’ànima, petita
Se’m fa a poc a poc.

Trompetes de festa,
Violins d’estiu,
Sonaven encara
Avui com ahir
-si no desafinen
Se n’hi va ben prim.
I les flors a taula
Canten de desig;
Dels meus fills el riure
És salt de dofins.

Però ai!, voldria
De ma por repòs.
L’esparver que temo
Ja ha aixecat el vol.
La terra verdosa
Se’m tara de groc.
És injust que ens lligui
La por de la mort.
I jo ai!, voldria
De ma por repòs.

© Estate of Carles Riba and Clementina Arderiu
Extraído de: "Cant i paraules" in "Poemes"
Sabadell: La Mirada, 1936
Produção de áudio: Library of Congress, Washington

Del miedo

Poco a poco se hace
más pequeña el alma.
La casa está abierta:
yo no soy el ama.
En balde trabajo
—un ¡ay! en el alma—.
¡Qué miedo, Dios mío,
las puertas no atrancan!
poco a poco se hace
más pequeña el alma.

Violines de estío,
trompetas de fiesta,
lo mismo que ayer
todavía suenan;
—si no desafinan,
muy poco les resta—.
De gozo, las flores
cantan en la mesa.
Risa de mis hijos,
delfines que juegan.

Tregua a mi cansancio
¡ay! sólo deseo.
Halcón al que temo
ha alzado ya el vuelo.
La tierra verdosa,
amarilla veo.
¡Qué injusto nos ate
a la muerte el miedo!
Tregua a mi cansancio
¡ay! sólo deseo.

Translated by José Corredor-Matheos