Aus den Notizen zu einem Selbstbildnis

Haare aufsammeln, rotbraunes Schimmern,
aus Ordnungswut, einer Liebe und der Angst,
um alles, was von ihr stirbt, zu bewahren
vorm Hygienewahn der Hinfälligkeit.

Romantische Bekümmerung, klar.
Bahndammschotter, Wacholderdrosseln,
unbändiges Gras. Wenn schon, denn schon
Begehren, Aufbegehren, Zweifel ganz und gar.

Zu Tränen gerührt vom Rauschen der Eschen
und ins Knie brechen in Eisenbahnergärten,
ich mit meinen Besserwisserallüren und
innigen Wünschen für jeden Dreck.

Die tot sind, gaukeln, die leben, träumen.
Also bin ich gestorben und lebe, wann ich mag!
Ich verlange zu lieben, fliege durchs Versäumen
in Jahren, Sommern, an einem Nachmittag.

© Mirko Bonné
Produção de áudio: Haus für Poesie / 2017

Ji notenivîsên ber bi portrêya xwe

Porê erdê li hev kom kir, sorqehweyî biriqîn,
ji qehra rêk û pêkiyê, bi evînek û tirs.
her tiștên ku veșartî, yek jê dimire,
Ji waswasên pak ên bê kêr.

Xema romantîk, helbet.
Kevirê bendetirênê, boqijeya zeviyê.
Gîhayê har . Yan hero yan mero.
Daxwez, li dij derketin, guman û hîç na.

Ji hêstiran tev lê bû xușxușa darbenav
û ji hal ketin karkerê rêhesîn ê baxçe
ez kaprîsa xwe ya bi zimazêde û
Ji daxwazên hundurîn ji bo her qirêjî.

Mirî dihejin, zindî xewn dikin
Ango ez dimirim û dijîm, kengê ez dixwezim !
Divê ez hez bikim, ez ji bêparmanê difirim
Li salan, havînan, li pișt nîvroyekê.

Werger Eskerê Boyîk