Pistes

Sempre s’estima igual però diferent, em deies.
I ara entre el cafè i jo provem d’endevinar
si ens condemnava allò que era igual
o bé la diferència és la culpable.
L’amargor com una pista em porta a tu,
que ets a la cuina i amb la cullera dissols
el sucre que ja no em despertarà.
Del teu gest no es desprèn una resposta,
tan sols l’indici d’una pèrdua. Fixa’t:
Jo no tinc ales perquè els omòplats
tornen a ser omòplats si tu no els mires.
I tu que no tens esma per volar.
De tan a prop del terra, ja no caurem.
I estimar és caure.

© Mireia Calafell
Extraído de: Costures
Produção de áudio: Catalunya Ràdio

Hinweise

Man liebt immer gleich, aber verschieden, hast du gemeint.
Und nun versuchen der Kaffee und ich für uns zu erraten,
ob uns das verurteilt hat, was gleich war,
oder ob die Verschiedenheit schuld ist.
Die Bitterkeit bringt mich wie ein Wink zu dir,
wie du in der Küche mit dem Löffel
den Zucker verrührst, der mich nicht mehr aufweckt.
Deine Geste gibt keine Antwort,
nur den Hinweis auf einen Verlust. Guck mal:
Ich habe keine Flügel, weil meine Schulterblätter
bloß noch Schulterblätter sind, wenn du sie nicht anblickst.
Und dir fehlt der Antrieb zu fliegen.
So nah an der Erde werden wir nicht fallen.
Doch lieben ist fallen.

Übersetzung: Claudia Kalász