Jerzy Slawomiriski
polaco
Calia un cos
Calia un cos, com l’urna per a les cendres
perquè no es dispersessin,
perquè no es fonguessin amb les cendres dels mars, dels arbres,
dels altres.
Perquè quan la mà anés a tocar hi hagués la mà
i fos d’algú.
Perquè els vius no fossin els morts
i els morts haguessin existit.
Perquè no es pogués optar per no ser res.
Perquè en la foscor la mirada anés cap a fora
i a fora hi hagués terra i estrelles.
Calia un cos però per a contenir no sé què.
Extraído de: On tot és vidre
Lleida: Pagès, 2009
Produção de áudio: Catalunya Ràdio
Trzeba było ciała jak urna na prochy
żeby się nie rozsypały
nie stopiły z popiołem mórz, drzew
i innych ludzi.
Żeby ręka szukająca dotyku znalazła
czyjąś rękę.
Żeby żywi nie byli martwi
a martwi kiedyś byli żywymi.
Żeby nicość nie była żadnym wyborem
Żeby w ciemnościach wzrok uciekał na zewnątrz
a na zewnątrz była ziemia i gwiazdy.
Trzeba było ciała żeby pomieścić nie wiadomo co.