Jak ktoś, kto nad cebulą roni łzy,

i wycierając nos się zamyśla:

dlaczego wciąż wpada między te stwory,

i czemu jeszcze nie rzucił wszystkiego w diabły;

Jak ktoś, kto wrzuca na patelnię posiekane mięso,

a kiedy zapach powoli zbliża się do nozdrzy –

działa na niego nowe pole siłowe,

które w uchwycie zwątpienia go trzyma;

Jak ktoś, kto sałatę myje i rwie na strzępy,

potem zlizuje z palca kroplę octu,

zastanawia się, jaki nowy suplement go czeka,

gdy tabletki i kawa przestaną już działać;

Jak ktoś, kto stuka w klawisze wytrwale

nie wiedząc, dokąd go to zaprowadzi

i czy to umysł prowadzi go ścieżką krętą,

miękkie serce, a może jest to plan Boży.

Jak ktoś, kto przeżył już wszystko co dało się przeżyć

byt dlań jak ten przetarty kuchenny stół

nie uświadczysz z jego strony ani jęków, ani pokazu sił

gdyby mógł, w obłoku rozpłynąłby się rad.

Jak ktoś, kto znowu wiersz marny napisał

ale znów brak mu sił by go wyrzucić -

do porażki nigdy nie potrafił się przyznać

więc tym bardziej jak mógłby się jej przeciwstawić?