Liggjande på stranda utan rest
i ei utfalding av meg sjølv
nær ved å bli malen til sand
med fingrar spent fast i Silur
hælane hardt inn i Kambrium
er eg ikkje anna
enn ein brachiopod
opnar og lukkar meg opnar igjen
mine skjelhelvter
pustar og dreg
med eitt drag i hop
heile eksistensen og alt det den deler
med ei vifteforma forsteining i mi opne hand
som eg kviskrar til:
hei kjære bror
du har halde deg godt
med knirkande hengsler
bender han opne
sine forsteina kjevar
og gjenkjenning lyser oss opp
denne eine og same
og einaste nåde
har skapt oss og forma oss slik
late oss vere og gi oss hen
og lande på denne stranda