ΚΥΒΟΙ

Το δέντρο φύτρωσε μες στη σάλα.
Δίπλα του φωτισμένη η αδελφή μου
μού έδενε σοβαρή κι επιδέξια
τα γυάλινά μου κορδελάκια.
Γιατί, της έλεγα, γιατί, Θεοδώρα,
γιατί δε ζούμε σαν τους δούλου του Κυρίου
ούτε μες στη χημεία του αυτοκράτορα
ούτε στην ήρεμη ακτή του σιδερά;
Θυμήσου τον ποταμό, έγνεφε εκείνη,
χρειάζομαι έναν ποταμό μπρος απ’ το σπίτι
με καλαμιές, με βότσαλα
και προπαντός μ’ ένα ρολόι μες στα βούρλα
για τα μεγάλα δευτερόλεπτα του βυθού.
Θυμήσου πιο πολύ τα χαράματα
ένα πρωινό ξύπνημα στη δροσιά.
Ο αέρας ν’ αστράφτει ανασαίνοντας
τα περίπτερα να μπαρκάρουν προς βορράν
τα λεωφορεία να γλιστρούν ένα ένα
κι ο θρος των εφημερίδων αργός.
Κάτω απ’ τη σκάλα άλλο δέντρο φουντωμένο
κινούμενο με τις ψιχάλες στα ψηλά
όπου η χελιδωνοφωλιά ακατοίκητη
και σπάνιο το πέρασμα του χιονιού.
Όλα στον ποταμό, με το ποτάμι
πεντακάθαρα, με χρώματα ζωηρά
κόκκινο το βουνό καφετής ήλιος
άσπρα τα χαμομήλια τ’ ουρανού
γαλάζια και κίτρινα ζωάκια τρεχάτα
αστράφτουν στη στροφή προς τη θάλασσα.
Όλα τόσο σοβαρά, τόσο λεία
όσο το χάδι στο γοβάκι
από το πέρασμα ενός σαλιγκαριού.
Καταλαβαίνεις, δεν είναι που ζεις
είναι που δε σε θυμούνται πια
χειροκροτεί το φεγγαράκι πότε πότε
ούτε συ ακούς, ούτε εκείνο.

© Dimitra Christodoulou
Extraído de: ΧΩΜΑ
Αθήνα / Athen: Κέδρος / Kedros, 1985
Produção de áudio: 2001 M. Mechner, Literaturwerkstatt Berlin

BAUKLÖTZCHEN

Der Baum wuchs mitten im Raum.
Daneben wie erleuchtet meine Schwester
sie band mir ernsthaft und geschickt
die gläsernen Schleifen.
Warum, beschwor ich sie, warum, Theodora,
leben wir nicht voller Demut
entweder im Dunstkreis des Kaisers
oder [weit weg] an der stillen Küste des Schmieds.
Vergiß nicht den Fluß, wandte sie ein,
ich brauche einen Fluß vor dem Haus
mit Binsen am Ufer und Kieselsteinen
und einer Uhr im Schilf
für die unermeßlichen Sekunden der Tiefe.
Vergiß ihn nicht im Morgendämmer
beim ersten Erwachen in seiner sanften Kühle
aufatmend in der blitzenden Brise, in der
die Kioske davonsegeln nach Norden
und die Busse einer nach dem anderen
vorbeigleiten im Rascheln der Zeitung.
An der Treppe wächst noch ein Baum empor
unter den hellen Regentropfen, höher als
das verlassene Schwalbennest, über die
Schneegrenze hinaus.
Alles strömt mit in diesem Fluß,
so strahlend sauber, in lebendigen Farben:
rot der Berg, braun die Sonne,
so weiß die Kamillen am Himmel,
hellblaue und gelbe Tierchen flimmernd
in der Biegung zum Meer.
Alles so ernsthaft, so glänzend
wie die zärtliche Spur einer Schnecke
auf einem Frauenschuh.
Versteh doch, wichtig ist nicht, daß du lebst, sondern
daß sich irgendwer an dich erinnert.
Nur der Mond lächelt dann und wann
Keiner von euch bemerkt es.

Übertragung von Brigitte Oleschinski