La mort

Hi ha vespres que la mort em mira d’amagat
en l’horitzó que s’incendia;
hi ha matins que la sento esperant-me enmig d’una tempesta.

La mort se’m fa present sovint
i cada cop s’assembla més a mi;
en sento el tacte blanc al cor exhaust
o als ulls d'algú que odia.

Hi ha nits que dorm amb mi
i que se’m queda arrapada
a les parpelles.

La mort és un nom lent
que el meu cos aprèn a pronunciar.

Extraído de: El centre del temps
Edicions 62, 2003
Produção de áudio: Institut Ramon Llull

Der Tod

Es gibt Abende, da schaut mich der Tod heimlich an
im Horizont, der Feuer fängt;
es gibt Morgen, da spüre ich, wie er mitten im Sturm auf mich wartet.

Der Tod erscheint mir oft
und sieht mir immer ähnlicher;
ich spüre, wie weiß er sich anfühlt im erschöpften Herzen
oder in den Augen eines Hassenden.

Es gibt Nächte, da schläft er mit mir
und klebt dann
an meinen Augenlidern.

Der Tod ist ein langsamer Name,
mein Körper lernt, ihn auszusprechen.

Aus dem Katalanischen von Àxel Sanjosé