KRALJICA IGLE

Trošim malo.
Jer nije preostalo
mnogo.
Govori mi
neoporavljeni
ugao vidika.

Dragostor iz koga
svako je ugrabio
neku stvarku.
Aparatić.
Rezervno srce.

Ostala je noć
presečenih vena.  
Gladno leto
na barikadama.
Preskupi poljubac
bez ljubavi.

Čekam da mi dođeš.
Samo ti. Mala
pesmo odbrane.

Uz krike i zlatne
zastavice kao rečni
spasilac tražim
tvoje telo u pesku.
Gde život
iznova počinje.

Samo ti me pretvaraš
u kraljicu igle.
I sigurno spuštaš
na ploču
sa hiljadu obrtaja.

Da u panici razuma
i sjaju čula otvorim
sezonu s muzikom
i zvezdama. Opet.
A posve drukčije.

Kao da već nisam
prašina. Pala.

Kao da sam iznenada
negde u dubu
osvetljena
zaostala snaga
kišne pesme.

Inkrustacija
nevidljivog.

Plutajuća modrica.
Što sažela se.

Da u meni
nađe mesto.

© Tanja Kragujević
Extraído de: Plavi sneg. Pesme [Blue Snow. Poems]
Vršac: KOV, 2008

LA REINA DE LA AGUJA

Gasto poco.
Porque ya no queda
mucho.
Díceme
el irremediable
ángulo del horizonte.

El supermercado
del que cada uno ha arrebatado
alguna nadería.
Algun aparatillo.
Un corazón de repuesto.

Se ha quedado la noche
de las venas cortadas.
Un verano hambriento
en las barricadas.
Un beso demasiado caro
sin amor.

Espero que vengas a mí.
Sólo tú. Pequeño
poema de defensa.

Con griterío y los banderines
dorados cual un salvavidas fluvial
busco
tu cuerpo en la arena.
Donde la vida
empieza de nuevo.

Sólo tú me conviertes
en la reina de la aguja.
Y me depositas con aplomo
de mil RPM.

Para que dentro del pánico de la mente
y del brillo de los sentidos abra
la temporada con música
y estrellas. Una vez más.
Y siempre distinto.

Como si ya no fuera
polvo. Caído.

Como si de repente fuera
alumbrada
en el fondo del tronco
la fuerza remanente
de un poema de lluvia.

La incrustación
de lo invisible.

Un moretón flotante.
Que se comprimió.

Para encontrar lugar
dentro de mí.

Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković