Joachim Röhm
alemão
KRISTAL
Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej
Si të harroj un'dalngadal,
Si vdes tek unë kujtimi yt
Si vdesin flokët dhe gjithçka.
Tani kërkoj unë posht'e lart
Një vend ku ty të të lëshoj.
Një strofë a notë a një brilant
Ku të të lë, të puth, të shkoj.
Në s'të pranoftë asnjë varr,
Asnjë mermer a morg-kristal,
Mos duhet vall' prap' të të mbart
Gjysmë të vdekur, gjysmë të gjallë ?
Në s'gjetsha hon ku të të hedh
Të gjej një fushë a një lulnajë
Ku butësisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund të të shpërndaj.
Extraído de: Vepra. Vëllimi i njëmbëdhjetë. Tome 11.
Paris: Editions Fayard, 2002
KRISTALL
Ich spür, da wir so lang uns nicht gesehen,
Wie peu à peu ich dich vergesse,
Wie die Erinnerung in mir erlischt,
Wie alles, selbst die Haare sterben.
Nun such ich allerorts mit Mühe
Nach einem letzten Aufenthalt für dich,
Nach einer Strophe, einer Note, einem Edelstein,
Dich dort hineinzugeben. Dann ein Kuß und fort.
Doch wenn kein Grab dich akzeptiert,
Kein Marmor, kein kristallnes Leichenhaus,
Muß ich dann zwischen Tod und Leben,
Dich in mir tragen fernerhin?
Ach, fänd ich, dich hineinzuwerfen, eine Kluft,
Ein Ackerstück, nein, besser noch ein Blumenfeld,
Wo ich dich sanft verstreuen könnte,
Allüberall, wie feinen Blütenstaub.