Loki agus Loch

Loki ar an tsliabh, mealla iarainn
Den fhearthainn throm á rolláil aige
Ar dheic mhioscaiseach an fhána
In éadan mo dhíomais.

I laghad, i léithe, a théid gach uile ní;
Crapann fad is crot, tréigeann fuaim:
Sníomhann an chumha trí gach feadán,
Gach feadh, gach giolcach, ar an loch ghlas i mo lár.
Casann an ghaoth fonn mall gan ornáid
Ar phoill nóta mo chéadfaí.

Ach an loch sin, mairfidh slán, ag lacha, ag breac
Beo, cleasa Loki ag cur lena bheocht,
Uisce faoi thalamh á neartú. Mairfidh liath, glas,
Ach tiocfaidh grian, imirt cheolmhar goirmeacha,
Leacht ceoil fuiseoga, ceol miontonnta.
Beidh gach giolcach ag rince leis an ghaoth.

© Greágóir Ó Dúill

Loki und der See

Loki auf dem Berg, Kanonenkugeln
Schweren Regens rollt er talwärts, meuterisch.
Das heftig stampfende Deck meiner Tage,
Ich halte es trotzig auf Kurs.

Alle Dinge schrumpfen und ergrauen,
Entfernung verkürzt sich, Formen wabern, Laute verhallen
Verlorenheit dreht sich in jede Vene ein. Jedes Schilfrohr,
Jede Binse auf dem grauen See in meiner Mitte.
Der Wind singt eine langsame, schmucklose Weise.
Eine Note trifft meine Sinne zutiefst.

Doch dieser See wird bleiben, unversehrt,
mit Enten und lebendigen Forellen
während Lokis Listen sein Leben vermehren
und unterirdisch tiefe Ströme befüllen.

Er bliebe grau, wenn nicht die Sonne käme,
ein letzter Abgesang aus Wassern und aus Himmeln
Fluidität des Lerchensangs, Fluidität der Wellen
Und jedes Schilfrohr tanze dann, sachte mit dem Wind.

Übersetzt von Monika Rinck