ОДБРАНИ СРЕДСТВА

Тој ден не беше сончев.
Ништо не ја прекина ноќта
која му претходеше.
Па сепак во собата се насетуваше
она што се вика пладне.
Телефонот можеше секој миг да заѕвони.
Миг кој се одлага извесно време.
Тишината ги менува сцените
ако потрае долго.
Доволно долго за да се премисли
оној кој чека.

На хартијата останува недовршена смислата.
Поривите скршнуваат во непознат правец.
Соколот губи здив. Погачата се крши.
Стаклото прска. Патот се разлева.
Крвта никогаш не е обична.
Во предност се оние кои не се изјаснуваат.
Изразните средства се бираат
да се сочува чувството за слобода
до крај.

„Маркизата излезе во 5 часот“*.
Веќе нема сомнение дека исказот е лирски.
Сè се случува во исто време, меѓувреме.
Во еден друг град маркизот ги спушта завесите
и се соблекува. Љубовницата нема право
да остава траги врз предметите.
Телото е нешто друго.
Меморија.

Можеби се двоуми, но
и покрај сè
го вади клучот.
Го склопува окцето.
Го дели времето.
Без задоволство.
Точно во пет часот попладне.


*Aluzija na iskazot i teoriskite pogledi na Pol Valeri za prozniot govor.

© Katica Kulavkova
Extraído de: Жедби: престапни песни
Скопје: Мисла, 1989
Produção de áudio: 2007, Nikola Madzirov & MIM

Begehrte Mittel

Dieser Tag war nicht sonnig.
Nichts hatte die Nacht unterbrochen,
Die ihm vorausgegangen war.
Und doch schwebte im Zimmer
Das, was man Mittagszeit nennt.
Wenn es zu lange dauert.
Das Telefon mochte jeden Moment klingeln.
Ein Moment, den man wieder zurückholen konnte.
Die Stille verändert die Szenen
Lange genug, damit jener, der wartet,
Seine Meinung ändern kann.

Auf dem Papier bleibt der Gedanke unvollständig.
Die Sinne gleiten auf ein unbekanntes Ziel zu.
Der Falke gerät ausser Atem. Der Kuchen zerbricht.
Das Glas zerspringt. Der Weg verliert sich.
Das Blut ist nie bedeutungslos.
Wer sich nicht erklärt, hat einen gewissen Vorteil.
Man wählt ein Ausdrucksmittel,
Um sich das Gefühl von Freiheit bis zum Schluss
Zu bewahren.

„Die Marquise ging um fünf Uhr aus.“
Kein Zweifel, der Ausdruck ist poetisch.
Alles geschieht zur selben Zeit, zwischenzeitlich.
In einer anderen Stadt zieht der Marquis die Vorhänge
Und entkleidet sich. Seine Geliebte hat nicht das Recht,
Spuren auf den Gegenständen zu hinterlassen.
Mit dem Körper ist es etwas anderes.
Gedächtnis.

Er zögert vielleicht, aber
Trotz allem
Zieht er den Schlüssel ab.
Er schliesst das Guckloch.
Er teilt die Zeit.
Lustlos.
Um punkt fünf Uhr nachmittags.

Aus dem Mazedonischen von Michaël Pfister