Միոտանի սեղանը
Ուսին է առել սենյակը,գրքերը և հին անհնարինները
Եվ նմանվում է
Մի գավաթի,
Մի ծառի՝ անապատում,
Նմանվում՝ ամպե գլխարկով մի մինարեի,
Որից ջուր են խմում
Օրերն առանց քեզ:

Ճզմվում ես թղթի մեջ.
Քեզ թագցնելու համար
Գզրոց չունի:
Հնադարում ապրող,
Պարսիկ մի ծովային այրի աչքերով
Ամեն ինչի մնաս բարով ես ասում՝
Պատի երկգույն պաստառին,
Լուսնագույն, անբարո լապտերին
Եվ պողոտային: