Salvador Espriu

Tras esta puerta vivo,
mas no sé
si puedo llamarlo vida.

Cuando al anochecer vuelvo
de mi diario odio contra el pan
(¿no sabes que tengo la inmensa
suerte de venderme
a pedazos por una pulcra moneda
que llega a valer ya
mucho menos que nada?),
dejo fuera un viejo abrigo, la esperanza,
y me hundo por el camino de los ojos,
por el vacío espanto donde siento,
más allá, a mi Dios,
siempre más allá, más allá de falsos
profetas y de extrañas culpas
y del viejo necio enfermado por versos
disciplinados, como éstos de ahora, con manchas
de oscuras marcas que el aliento de los críticos
un día aclarará para mi vergüenza.

Sí, puedes encontrarme, si eres capaz,
tras la nada glacial de esta
puerta, aquí, donde vivo y siento
la añoranza y el grito de Dios y soy,
con los pájaros nocturnos de mi soledad,
un hombre sin sueños en mi soledad.

Behind this door I live,
Yet hardly know
If I can call it life.

Returning in the evening,
After my day-long fight for hated bread
(I have, you know, the great good luck
To sell myself,
Little by little, for a gleaming groat
That now is worth
Far less than nothing),
I leave outside my worn-out coat of hope
And enter, by paths leading through the eyes,
Into the empty horror where I feel,
Out there, my God;
Always out there, beyond all false
Prophets and strange blames,
Beyond the dotard, his head turned by neat,
Orderly verses such as these, with the air
Of obscure slogans which the critics’ insight
Will one day clarify, to my great shame.

Yes, you can find me, if you dare,
Behind the numbing nothingness of this
Door, here, where I live and feel
God’s yearning, hear His cry and am,
With all the night birds of my loneliness,
A man bereft of dreams in loneliness.

Hinter der Tür hier lebe ich,
aber ich weiß nicht,
ob man das “Leben” nennen kann,

Wenn ich bei Einbruch der Nacht heimkomme
von meinem täglichen Haß auf das Brot
(Weißt du nicht, daß ich das enorme Glück
habe, mich stückchenweise
zu verkaufen für eine fesche Münze,
die demnächst einen Wert hat,
welcher weit unter Null ist?),
leg ich draußen ab einen alten Mantel
samt der Hoffnung und gehe augeneinwärts,
durch das leere Entsetzen, wo ich, weit weg,
meinen Gott höre,
immer weit weg, jenseits von falschen
Propheten und seltsamen Sünden
und dem bejahrten Narren, krankend an
blaugesprenkelten Versen, solchen wie
diesen, gezinkt mit Flecken, die der Eifer
der Kritiker dereinst entlarvt, zu meiner Schande.

Gewiß, du kannst mich finden, wenn du’s wagst,
hinter dem eisigen Nichts dieser Tür,
hier, wo ich lebe, wo ich spüre
die Sehnsucht nach dem Schrei von Gott, und wo ich,
bei den Nachtvögeln meiner Einsamkeit,
Mensch ohne Träume bin in meiner Einsamkeit.

Derrière cette porte je vis,
mais je ne sais
si je puis nommer cela vie.

Lorsqu’au soir je reviens
de ma haine quotidienne contre le pain
(ne sais-tu pas que j’ai l’immense
chance de me vendre
morceau par morceau pour une monnaie très propre
qui déjà vaut
beaucoup moins que rien ?),
je laisse dehors un vieux manteau, l’espoir,
et je m’enfonce par le chemin des yeux
dans l’épouvante vide où je pressens
au-delà, mon Dieu,
toujours au-delà, au delà des faux
prophètes et des rares coulpes
et du vieux sot malade de poésie
disciplinée comme celle de maintenant, tachetée
de sombres marques que l’effort des critiques
éclaircira un jour pour ma très grande honte.

Oui, tu peux me recontrer, si tu l’oses,
derrière le néant glacial de cette
porte, ici, où je vis, où je sens
la nostalgie et l’appel de Dieu, où je suis
avec les oiseaux nocturnes de ma solitude
un homme sans rêves dans ma solitude. 

Selle ukse taga ma elan,
kuid ma ei tea
kas seda võib kutsuda eluks.

Kui naasen ỡhtu saabudes
oma igapäevasest vihast leiva vastu
(kas sa tead, et mul õnn on
müüa end tükkhaaval
sileda mündi eest, mis varsti
tühjagi enam ei maksa?),
välja jätan vana palitu, lootuse,
ja sisenen silmade teed pidi,
hirmu lagedat teed pidi sinna, kus tunnen,
kõige kaugemal, oma Jumalat,
ikka kaugemal veel, teispool
võltse prohveteid, harvu süüsid
ja vana narri, keda teevad haigeks
ta värsid, vaoshoitud nagu need siin
kammidega, mille hämaraid märke
kriitikute hingeõhk
minu häbiks kord selgitab.

Jah, sa võid mind otsida, kui sa julged,
selle ukse jäise eimillegi tagant,
siit, kus ma elean ja igatsen
ja tunnen Jumala hõiget,
kus koos oma üksilduse öölindudega
ulmatu inimene olen oma üksilduse keskel.

Es mitinos aiz šīm durvīm,
vienīgi nezinu,
vai to var saukt par dzīvi.

Kad vakaros es pārnāku
no sava dienišķā naida pret maizi
(vai tad tu nezini, ka man lemts pats dižākais
liktenis izpārdoties
pa gabalam dēļ graša,
kurš jau tapis
daudz nevērtīgāks par neko?), –
es atstāju ārā savu noskrandušo mēteli, cerību,
un pa sava skatiena ceļu dodos pats sevī
cauri tām bezgala šausmām, kurās es mitinos,
aizvien tālāk, pie sava Dieva,
allaž aizvien tālāk un aizvien tālāk no viltus
praviešiem un neizprotamiem nogrēkojumiem,
un tā vecā stulbeņa, kurš sirgst ar apmātību kalt
disciplinētus pantus, līdzīgus šiem te, ar
neskaidru
iezīmju ieskrāpēm, kurām kritiķi, uzpūtuši dvašu,
kādreiz man par kaunu liks noskaidroties.
Jā, šeit tu mani uziesi, ja vien uzdrīkstēsies
ieskatīties
šai ledainajā nebūtibā, kas pastāv aiz šīm
durvīm, šeit, kur es mitinos un jūtu
Dieva ilgošanos un vaimanas, un esmu
viens pats līdz ar savas vientulības naktsputniem,
cilvēks bez sapņiem pats savā vientulībā.

Achter deze deur leef ik,
doch ik weet niet
of ik dit leven mag noemen.

Als ik zo tegen valavond terugkeer
van mijn haat tegen het dagelijks brood
(weet je soms niet dat ik het onmetelijk
geluk heb me bij stukken en brokken
te kunnen verkopen voor een mooie stuiver
die eigenlijk van lieverlede
minder dan niets waard is?)
laat ik buiten een ouwe mantel, de verwachting, achter,
en sla ik de weg in van mijn ogen,
de lege angst waarin ik,
aan gene zijde, God bevroed,
altijd maar aan gene zijde, over
zonderbare schuld en valse profeten heen
en de ouwe dwarskop, verziekt door afgemeten verzen
zoals deze hier, met hun toets
van duistere merktekens die de adem der bedillers
ééns tot mijn grote schaamte zal blootleggen.

Jawel, je kunt me, zo je ’t aandurft,
achter het ijzige niets van deze deur
treffen, hier, waar ik het verlangen
en de kreet van God hoor en beleef
en, met de nachtvogels van mijn eenzaamheid,
een mens ben zonder dromen in al zijn verlatenheid.