Sergey Moreino (Сергей Морейно)

Կանաչ կիսահորիզոնը
շարունակությունն է ինչ-որ մտքերի:

Պոլարոիդի լղոզած դեմքը
դեռ չկա, գոյություն չունի:

Այս սաղարթում
կհայտնվի այն արդյո՞ք:

Մի քանի կաթիլ,
որ ձեռքիս ընկան,
և քամու արցունք, որ
ապակու վրայով գլորվեց իջավ.
սրանք են քո նշանները,

ինչպես պարզվում է,
իմ ոչմենության մեջ
արդեն:

Зялёны паўнебастык
працягвае нейкія думкі.

Змазаны палароідам твар
пакуль што не існуе.

Ці праявіцца ён
у гэтай лістоце?

Некалькі пырскаў,
што трапілі на руку,
і сляза ветру,
што скацілася па лабавым шкле, –
вось усе такія знакі, –

як гэта робіцца відавочным
у маёй неадзіноце
ужо.

Ein grüner Halbhorizont
lässt wirre Gedanken weiterspinnen.

Das polaroidverwackelte Gesicht
verschwimmt zur Unkenntlichkeit.

Offenbart es sich
in diesem Laub?

Ein paar Tropfen
auf der Hand,
und die Windesträne,
ein Rinnsal auf der Frontscheibe
sind alle deine Zeichen, –

wie klar sind sie
in meiner Uneinsamkeit
bereits.

Zaļais pusapvārsnis
turpina kādas nebūt domas.

Polaroidā izplūdusī seja
vēl neeksistē.

Vai tā taps redzama
lapotnē?

Šļakatas dažas
uz rokas,
un vēja asara
lēni norit pa priekšējo stiklu,
lūk, tavas zīmes, –

tā tas top redzams
manā nevientulībā
tagad.

Przepołowiony zielony horyzont
jak magnez przyciąga myśli.

Wykonany polaroidem portret
jeszcze nie zaistniał.

Czy pojawi się na tle
tego listowia?

Kilka kropel,
padających na rękę,
i łza wiatru,
która stoczyła się po przedniej szybie, –
czyżby to były wszystkie znaki od ciebie, –

jakby mogło być inaczej
w tej mojej samotności niesamotnej
już.