Marta Pessarrodona

Wie sagte schon der Priester von Mallorca:
Erspähe am Horizont, was die Zukunft verheißt.
Jenseits der Atlàntida sprach dann eine Dichterin,
dass der Weg auch durch die Vergangenheit führen kann.

Wir wissen, alles gilt, solange es keine Lügen gibt.
Am Anfang ist das Wort, das zart behütete.

Ein Bürger Britanniens lehrte uns,
dass uns mit dreißig schon das Alter einholen kann:
die Königin mit Augen,die sich zu Perlen wandelten
in einem Monat voll Gefahr und mancher Grausamkeit.

Bei uns zu haus schrieb uns ein Dandy die Grabinschrift:
Die Kälte war schon nah und der feine Staub der Melancholie.

Ein Engel, der des heiligen Dichters vom Kreuz,
hat uns zum Glück als Kind schon auserkoren.
Danach war es an uns, ihn zu verehren, ihn aufzusuchen,
ein ums andere Mal.

Niemand warnte uns vor der Gefahr, in die wir uns begaben.
Niemand mahnte uns, dass alles, alles sich verändern würde.

Sie ist immer Leidenschaft. Doch fließt der Prosa,
auch wenn sie blumig ist, die Liebe zu.
Sie ist die Pyramidenspitze der Literatur,
doch die Neider kleiden sie wie eine arme Verwandte.

Lilie unter Distelnaus unserer Tradition, von unserem edlen Ritter.
Rose mit Dornen, die, mit etwas Glück, das Blut des Himmels quellen lassen.

Just as the priest of the Mallorcan islands said:
keep scanning the horizon for things to come.
Beyond the 'Atlàntida', a woman poet averred
that through the past as well there is a road.

We know that all is just if nothing lies.
In the beginning is the word, and wayward now.

A citizen of Britain taught us
thirty years could make us seem antique:
the queen whose eyes transmuted into pearls,
in April, month of risk and well-bred cruelties.

At home our epitaph was being written by a dandy:
the cold was close at hand, sprinkled with melancholy.   

The angel belonging to the poet-saint, he of the cross,  
luckily signed us when we were still but small.
Later, we had to venerate him, seek him out,
each time we wanted him to come and call.

Nobody forewarned us of the high risk we ran.
Nobody warned us everything, but everything, would change.

Poetry is passion, always. Love depends
on prose, even the flowery kind.
It is the apex of the literary pyramid and,
jealously, they dress her as imprisoned kin.

Lily among thistles of our ancient lyrics, of our knight.
Rose whose thorns will cause, with luck, divine blood to gush out.

Tal como dijo el presbítero de las Mallorcas:
observa el horizonte de las cosas futuras.
Mas allá de la Atlántida, una poeta predico
que también por el pasado puede hacer camino.

Sabemos que todo vale si nada es mentira.
En el principio es la palabra y muy mimada.

Un súbdito británico nos enseñó
que podíamos envejecer a los treinta anos:
la reina de ojos metamorfoseados en perlas,
en un mes de riesgo y crueldades variadas.

En casa, un dandi nos escribía el epitafio:
el frió estaba muy cerca y una pizca de melancolía.

El ángel, el del santo poeta, el de la cruz,
por suerte, nos señaló ya de pequeñas.
Después, hemos tenido que venerarlo, buscarlo,
para cada una de sus visitas.

Nadie nos previno del alto riesgo que corríamos.
Nadie nos aviso de que absolutamente todo cambiaria.

Es siempre la pasión. En la prosa,
aunque florida, va el amor.
Es la cima de la pirámide literaria y,
envidiosos, la visten de parienta cautiva.

Lirio entre cardos de nuestra tradición, de nuestro
caballero.
Rosa con espinas que hacen brotar, con suerte, sangre
divina.

Sådan som præsten fra Mallorca sagde:
Betragt fremtidens horisont.
På den anden side af Atlantis forudså en digter
At der også kan vare en vej gennem fortiden.

Vi ved at alt er sandt hvis intet er løgn.
I begyndelsen er ordet og der er kælet for det.

En engelsk undersåt lærte os
At vi kunne ældes i tredive års alderen:
Dronningens øjne som er forvandlet til perler,
I en måned med farer og forskellige grusomheder.

Her hjemme skrev en dandy en gravskrift:
Kulden var meget nær og en støvsky af melankoli.

Englen, den hellige digter, ham fra korset
Udpegede os heldigvis fra vi var ganske små.
Bagefter har vi måtte tilbede ham, søge ham
Ved hvert af hans besøg.

Ingen advarede os om den store risiko vi løb.
Ingen fortalte os at absolut alt ville ændre sig.

Det er altid passionen. I prosaen
skønt blomstrende, flyder kærligheden.
Det er tinden på den litterære pyramide og,
de misundelige klader den på som en tilfangetaget
slægtning.
En lilje mellem tidsler i vores tradition , af vores ridder.
Roser med torne som, hvis vi er heldige , får
guddommeligt blod til at flyde.

Duhovnik z Maljorke je lepo povedal:
opazuj obzorje prihodnosti.
Tam onkraj Atlantide pa je nek pesnik pridigal,
da tudi preteklost lahko kaj pomeni.
Kajti mi vemo, da je prav vse, kar ni laž.
Na začetku stoji beseda, skrbno čuvana.
Britanski podložnik nas je naučil,
da ostariš lahko že pri tridesetih:
kraljici so se oči preobrazile v bisere,
v tistem mesecu, ki je nevaren in krut.
Doma pa je medtem svetovljan napisal epitaf:
Hlad in ščepec žalosti sta mu bila za družabnika.
Angel je pripadal svetemu pesniku, pesniku križa,
k sreči nas je izbral že, ko smo bile male.
Čeprav smo ga morale vsakokrat častiti, iskati
da je potem spet prišel na obisk.
Nihče nas ni opozoril na veliko nevarnost.
Nihče ni povedal, da se vse, čisto vse, spremeni.
Vedno gre za strast. Pripovedništvu,
pa naj bo še tako izbrano, zmore le ljubezen.
Na vrhu literarne piramide stoji, a je
zaradi zavisti oblečena v daljno sorodnico.
Lilija med osatom našega izročila, naš vitez.
Trnjeva roža, iz katere teče božanska kri, če je
sreča mila.

Comme disait le prêtre des Majorques :
elle guette l’horizon des choses à venir.
Par-delà l’Atlantide, une poète prêchait
qu’elle peut aussi transiter par le passé

On sait que tout y est permis si rien ne ment
Au commencement est le verbe et bien choyé.

Un sujet britannique nous a appris
qu’on pouvait vieillir à trente ans:
la reine aux yeux changés en perles
au mois du risque et de quelques cruautés.

Chez nous, un dandy écrivait l’epitaphe:
le froid était tout pres et une poussiere de melancolie.

L’ange, celui du saint poète, de la croix,
Heureusement, nous a désignées des l’enfance
Plus tard, nous avons dû le venerer, le chercher,
à chacune de ses visites.

Personne ne nous a dit que nous étions en grand danger
Personne ne nous a dit que tout, tout allait changer.

Elle est toujours passion. Pour la prose,
même fleurie, c’est l’amour qui convient.
Elle est en haut de la pyramide littéraire, et
les envieux l’habillent en parente captive.

Lys entre chardon de notre tradition, de notre chevalier.
Rose aux épines qui font jaillir, par chance, le sang divin.

Precum a zis preotul din Mallorca:
scrutează orizontul celor ce vor veni.
De dincolo de-Atlantida a predicat o poetă:
şi in trecut poate drum să-şi deschidă.

Ştim că totu-i valid de nimic nu-i minciună
La inceput e cuvântul, mult dezmierdat.

Ne-a invăţat un supus britanic,
la treizeci de ani bătrâni putem fi:
lumina ochilor preschimbată in perle,
intr-o lună de risc şi cruzimi.

Acasă, un dandy ne scria epitaful:
se-apropia frigul şi-o umbră de mahnire.

Ingerul, al poetului sfant, de pe cruce
din fericire, de mici, spre noi a arătat.
Am fost apoi nevoiţi să il venerăm, căutăm
pentru fiece ospeţie de-a lui.

Nu ne-a spus nimeni ce risc ne pândeşte
Nu ne-a spus nimeni că totul altfel va fi.

Poezia e mereu pasiune. Iubirea,
chiar inflorită, spre proză se duce.
Ei, vârf al piramidei literelor, pizmaşii,
haine de rudă captivă ii pun.

Crin, între ciulinii tradiţiei, al cavalerului nostru.
Roză cu spini, ce, cu noroc, fac sange divin să
ţâşnească.

Као што је рекао презбитер са Мајорке
чувај хоризонт од будућих ствари.
Даље од Атлантика, једна песникиња је објавила
како и кроз прошлост може корачати.
Знамо да је све дозвољено ако ништа није лаж.
На почетку је реч и врло пажена.
Један британски поданик нам је показао
да можемо остарити са тридесет година:
краљица очију претворених у бисере,
у месецу ризика и разноврсних окрутности.
Код куће, један кицош нам је писао епитаф:
хладноћа је била близу и прах од сете.
Анђео, свеца песника, оног од крста,
срећом, издвојио нас је још као мале.
Потом, морале смо га славити, тражити,
за сваку од његових посета .
Нико нас није упозорио на висок ризик који сносимо.
Нико нас није обавестио да ће се баш све променити.
Увек је страст. У прози,
чак и китњастој, има љубави.
Врх је књижевне пирамиде а,
љубоморни, преоблаче је у заточену рођаку.
Љиљан међу чкаљем наше традиције, нашег витеза.
Ружа из чијег ће трња, ако је среће, потећи божанска крв.

                      In su printzìpiu esistiat su Verbu
                      Santu Giuanne 1:1

L’at naradu su canònigu de sas Ìsulas
abbàida sa lòriga de su chelu de s’imbeniente.
A dae de s’Atlàntida, una poetessa at proclamadu
chi su tempus coladu ispricat su chi at a bènnere.
Ischimus chi totu balet si nudda est fartzu.
In su printzìpiu est sa paràula e repitida meda.
Unu sùdditu britànnicu nos at mustradu
chi podìamus imbetzare a sos trinta annos:
sa rèina cun ogros metamorfosados in pèrelas,
in unu mese de arriscu e crudeltades vàrias.
In domo, unu dandi nos iscriiat s’epitàfiu:
su fritu fiat probianu e unu pruereddu de malinconia.
S’ànghelu, su de su santu poeta, su de sa rughe,
pro sorte nostra, nos at inditadu giai dae minoreddas.
A pustis, l’amus dèvidu venerare, chircare,
pro cada una de sas vìsitas suas.
Nemos nos at prevènnidu de sa mala arriscada chi
faghìamus.
Nemos nos at avisadu chi totu diat cambiare, totu.
Semper est sa passione. A sa prosa,
finas chi in frore, b’andat s’amore.
Est sa chima de sa piràmide literària e,
imbelosidos, la bèstint de parente presonera.
Lìgiu in mesu de cardos de su costumadu nostru, de
su gentilòmine nostru.
Rosa cun ispinas chi faghent brotare, cun fortuna,
sàmbene divinu.