Jan Kaus

You are always welcome. Come if you may from another continent; from places where the skies are cloudless year-round; from cities where you can be fined for walking across the grass, and from the jungles of litter surrounding them. Come if you may from the Southern Hemisphere; from a place where the oceans meet; from a land divided by barbed wire; come even if the deserts overflow their banks, if people are migrating and mixing, if brother knows not brother, stranger not stranger, rivers turn to gutters, veins turn to rivers. As far as I’m concerned, come if you may from somewhere entirely else—from planets where methane rains fall or the air pressure will squish the capsules of suicide tourists. Come if you may through copper pipes, through gray stone. You are welcome even if you haven’t the strength or the courage. You are welcome even if it’s certain you won’t come; if you feel like a threadbare-designed bag filled with the dirty laundry of you and your loved ones that will cycle forever between airports. When you come, I will be sitting in the yard, a neighbor will be sawing, a neighbor will be mowing, I’ll be listening to the sound of the world’s last bee on the radio, even the crows will be quiet, I’ll silently count to three (/ / /), and a moment later, the garden gate should squeak.

Tu es toujours attendue. Tu peux venir d’un autre continent, de lieux couverts toute l’année par les nuages, de villes où l’on ne peut marcher sur le gazon sous peine d’amende, ou des jungles d’ordures qui les environnent. Tu peux venir de l’hémisphère sud, du croisement des océans, d’un pays divisé par des barbelés. Tu peux venir même si les déserts débordent, si les humains se déplacent et se mélangent, si le frère ne reconnaît plus son frère ni l’étranger un étranger, si les fleuves deviennent des caniveaux et que les veines deviennent des fleuves. Tu peux aussi venir d’ailleurs, de planètes arrosées par des pluies de méthane ou dont la pression atmosphérique écrase les capsules des touristes candidats au suicide. Tu peux venir par les tuyaux de cuivre ou par les pierres grises. Tu es attendue même si tu n’as pas la force ou si tu n’oses pas. Tu es attendue même si tu es sûre de ne pas venir, même si tu te sens comme un sac au design effiloché rempli de linge sale, le tien et celui de ta famille, un sac qui circule éternellement entre les aéroports.  Quand tu viendras, je serai assis dans le jardin, le voisin sera en train de scier ou de faucher, j’écouterai à la radio le bourdonnement de la dernière abeille du monde, même les corneilles se tairont, je compterai mentalement jusqu’à trois (/ / /) et une seconde après trois le portail du jardin grincera.

Je bent altijd welkom. Al kom je van een ander continent, uit plaatsen waar het hele jaar bewolking heerst, uit steden waar je beboet wordt als je op het gras loopt en uit de afvaljungles die eromheen liggen. Al kom je van het zuidelijk halfrond, van de plek waar de oceanen elkaar raken, uit land dat door prikkeldraad wordt verdeeld, je mag zelfs komen als de woestijnen buiten hun oevers treden, als het krioelt en wemelt van de mensen, als niemand weet wie bij wie hoort, rivieren in goten veranderen en bloedvaten in rivieren. Kom mijn part ergens anders vandaan, van planeten waar het methaan regent of waar de luchtdruk de capsules van zelfmoordtoeristen verplettert. Al kom je door koperen leidingen, door grijze steen. Je bent welkom, ook als je het niet aankunt of als je niet durft. Je bent ook welkom als je zeker niet komt, als je je een designtas met rafels voelt, die zit volgepropt met de vuile was van jezelf en van je naasten en die voor altijd tussen de luchthavens blijft pendelen. Als je komt, zal ik in de tuin zitten, de ene buurman zaagt en de andere maait het gras, op de radio hoor ik juist het geluid van de laatste bij van de wereld, zelfs de kraaien vallen stil, in gedachten tel ik tot drie (/ / /) en een seconde na de drie zou het tuinhek geluid moeten maken.