Dimitra Kotoula (Δήμητρα Κωτούλα )
Ο Ποιητής
Ο Ποιητής
δεν μπορεί παρά να κοιτάξει προς τα εκεί-
*
τώρα
ο ποιητής σκίζει
σαν ισχνό κουρασμένο δέρμα
τις προϋποθέσεις που στην ποίησή του
υπερθεματίζει.
Κάτι λιγότερο από άγγιγμα
στον τόνο εκείνου του προτελευταίου ντο
(ή μάλλον σε αντίθεση με αυτόν)
τον πείθει πια να μην αναβάλλει.
Η μουσική
-είχε διαβάσει κάποτε-
δεν είναι παρά μια διαδοχή
οπλισμένων και παροπλισμένων ήχων
που ο νους σε απόγνωση
και χωρίς να έχει ακριβώς πεισθεί
επιχειρεί να αναλάβει.
*
δεν μπορεί παρά να κοιτάξει προς τα εκεί-
φρέσκια χλόη συλλαβών σαλεύει κιόλας
στην ατμόσφαιρα φτιάχνοντας νέο δέρμα
ο χυμός του φρούτου χύνεται άτσαλα
ζαλίζοντας ό,τι απελπίζει το μάτι
κι ενώ εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει
αν κάτι μέσα στον καθαρό αέρα του Μαΐου
τον αναζητεί
θέλει να σου διηγηθεί την ιστορία του
για κείνη –λέει- τη συνάντηση
ότι έβρεχε
πόσο κοντά η αναπνοή σου βρέθηκε στο χέρι του
πόσο γλυκά η βροχή
(λάθος)
πόσο γλυκά εκείνη η παράφορη βροχή
οι αιχμηρές φτερούγες της
για πόσο λίγο
όλα (όλα;) όσα με βία συνωστίζονται
χωρίς ειρμό
ραγίζοντας την κρούστα της διήγησης
αιφνιδιάζοντας την έκβαση της ιστορίας
*
τώρα
ο ποιητής σχίζει
σαν ισχνό κουρασμένο δέρμα
τις προϋποθέσεις που στην ποίησή του
υπερθεματίζει
συλλογίζεται το βανδαλισμό που θα επακολουθήσει
το τέλος αυτής του κιόλας της πρότασης
και-
τί θλίψη
να ‘ναι το πέρασμα έξω από το τοπίο
το ελάχιστο ανάμεσα στη λέξη και το μύθο της λέξης
που
-χορεύει
η καρδιά του μέσα στα χέρια του
κι αυτός χορεύει-
η μουσική
κάτι απογεύματα σαν κι αυτό εδώ
τώρα
κρατάει νωπό
χωρίς καμία γλώσσα να ‘χει ποτέ διασχίσει.
(Από την υπό δημοσίευση συλλογή ‘Χλιδή’)