Antonis Fostieris (Αντώνης Φωστιέρης)
Η σκέψη ανήκει στο πένθος
Η σκέψη ανήκει στο πένθος
Εγκαταλείπω ξανά τη σιωπή της ψυχής μου
Και μπαινοβγαίνω στα εκκωφαντικά λιθογραφεία
Του τίποτα. (Πέτρινοι κύλινδροι αλέθουν συλλαβές
Να μη μας λείψει το επιούσιο ποίημα). Μαύρο ψωμί
Με μαύρο αλεύρι – αναρωτήθηκε άραγε κανείς
Γιατί στο τύπωμα βγαίνουν οι λέξεις
Μαύρες;
Ποια γενετήσια κλίση αποφάσισε
Πως είναι πένθος κάθε σκέψη; Ποιο ένστικτο
Ρίχνει χαστούκι στα εύοσμα
Παιδιά της σημειολογίας
Που άφησαν
Σκανδαλωδώς να τους ξεφύγει το εμφανές;
(Προσποιούμενος συχνά συγκινήσεις
Κατάντησα ευαίσθητος.
Και με τι χέρια να ζυμώσεις τώρα το ψωμί
Με τι κουράγιο να τελειώσεις ποίημα).