Anja Kampmann

and no one knows how deep the lake is
over which you swim pyramids
of knowledge and far above the stars
softly shifting their answers but
on the shore someone stands and waits
with a simple cloth in which the grass
still clings this day
in the dark it has the colors of
your skin but in these skies
missiles are once more steered by warmth but
the thing with the cold sea concerns
no one. the borders lick
their wounds almost silently in the sand
but in the dark someone stands
and waits till you come.

e non c’è chi sappia quant’è fondo il lago
sul quale nuoti piramidi
di sapere e le stelle su in alto in alto
spostano tacitamente le loro risposte ma
uno sta sulla riva e aspetta
con un semplice panno a cui l’erba
sta ancora attaccata questo giorno
ha l’oscuro colore della
vostra pelle ma in questi cieli
i missili vengono di nuovo guidati dal calore ma
nessuno si cura del freddo mare. I confini quasi muti
si leccano le ferite nella sabbia
ma nel buio c’è qualcuno
e aspetta che tu venga.

és senki sem tudja mekkora a tenger
mélysége amely felett úszol tudás
piramisai és a távoli magasban halkan
elmozdítják válaszaikat a csillagok ám
a parton áll valaki és vár
kezében egyszerű kendővel amibe még
a mai napon beletörik a fű
a sötétedésben övé bőrötök
színe ezen az égen
a rakétákat újra a hő irányítja de
a hideg tengerben ez senkit sem
érint a határok szinte hangtalanul
nyalogatják sebeiket a homokban
ám a sötétedésben áll valaki
és rád vár.

και κανένας δεν ξέρει πόσο βαθειά είν’ η λίμνη
που διασχίζεις κολυμπώντας πυραμίδες
γνώσης και τ’ αστέρια από ψηλά
αναβάλλουν ήσυχα τις απαντήσεις τους αλλά
στην όχθη στέκεται κάποιος και περιμένει
κρατά μονάχα ένα μαντήλι πάνω του κρέμονται ακόμα
φύλλα ξερά κι αυτή η μέρα
έχει στα σκοτεινά το χρώμα
που ‘χει το δέρμα σας αλλά σ’ αυτούς τους ουρανούς
η λάβρα κατευθύνει και πάλι τους πυραύλους
το θέμα όμως με την κρύα θάλασσα δεν
αφορά κανέναν. τα σύνορα σχεδόν βουβά
γλείφουν στην άμμο τις πληγές τους
αλλά στα σκοτεινά στέκεται κάποιος
και περιμένει να φανείς.

и никој не знае колку е длабоко езерото

преку кое пливаш пирамиди

од знаење и далеку горе ѕвездите

ги поместуваат тивко своите одговори, но

на брегот еден стои и чека

со едноставна крпа во која тревата

сè уште се лепи, овој ден

во темнината ја има бојата

на вашата кожа, но во овие неба

топлината повторно ги управува ракетите, но

никого не го засега она со студеното море.

Границите речиси безгласно

ги лижат своите рани во песокот,

но во темнината некој стои и

чека да дојдеш.

e ninguém sabe quão profundo é o mar
sobre o qual tu nadas pirâmides
de conhecimento e lá muito em cima as estrelas
deslocam silenciosamente as suas respostas, mas
alguém está na margem à espera
com um simples lenço ao qual a relva
ainda adere este dia tem
no escuro a cor da
vossa pele mas nestes céus
misséis são mais uma vez dirigidos pelo calor mas
isto do mar frio não diz respeito a
ninguém. as fronteiras quase silenciosas
lambem as suas feridas na areia
mas no escuro está alguém
à espera até que chegues.