Tom Schulz

we let the dolphins dance
for an hour before the aquafarm
emerged, mezzo claqueurs in Agfa
Color, they tugged together on the same line and hung

the catfish in the window, it had a tendency
to boast and swagger, a vital complex
as we, semantically joined, abdicated
from the olive groves, on the yearning

motherboard, marine-sad, scaly
a raider of freshwater algae, mud baths –
in warm climes, the same line
as far as Biarritz, we Non-Butterflies

from the salines, that’s bound to sound
a bit unexpected here, I’d like
a few whiskers instead of the animal mask
then hiss, hiss, hiss

have azucar, the plunderings from the beach
they called it sand when it was simply
trickling away, watch out for missing standing strips!
when they harpooned sparrows,

magma flowed in the sky, in the reminder function
el teide, it was silted cacti, branch establishments
that must have belonged thorn-rich to the category of dry point
conifers, they tasted

like burning kernels, Asbach 68, hippies
at the periphery of the property, we waded in rubber boots
into the receiving water, the apartment complex must
have been the safe depreciation asset

we’d heard about, the wolf-fish on granite
soil or whatever that was, turning in a
repeat loop, the jingle of the water
elephants, that overnight left the supermarket

ark

we lieten de dolfijnen een uur
lang dansen, voor de aquafarm
opdook, mager klapvee in Agfa
Color, het trok aan één touw en hing

de zeewolf in het raam, hij had een hang
naar grootspraak, een vitaminecomplex
zoals wij, die semantisch beschikt, de olijven
gaard afdankten, op de moederbord

van het verlangen, marinedroef, geschubd
een zoetalgenrover, modderbaders
in warme streken, eensgezind
tot Biarritz, wij niet-vlinders

uit de zoutvlakten, dat komt op deze
plaats natuurlijk onverwacht, ik wil geen
diermasker maar een paar snorharen
dan blazen, blazen, blazen

have Azucar, plunderingen van strand
ze noemden hem zand, toen hij domweg
verdween, Opgelet, afwezige vluchtstrook!
bij het harpoeneren van mussen stroomde

magma aan de hemel, in de herinneringsfunctie
el Teide, waren het drooggelegde cactus
filialen, die doornrijk tot de familie van koude
naaldgewassen moesten horen, ze smaakten

naar branderige pitten, Asbach uit 68, hippies
op de rand van een lap grond, we stapten met rubberlaarzen
in de wetering, het appartementencomplex moest
de gegarandeerde aftrekpost zijn, waar we

over gehoord hadden, de steenbijter op graniet
aarde, of wat het ook was, draaide in een
eindeloze loop, de jingle van de water
olifanten die hals over kop de supermarkt

ark verlieten