Besik Kharanauli (ბესიკ ხარანაული)

Aufs Bett
wenn ich mich kopfvoran hinwerfe

und wenn ich das Gesicht
im Kopfkissen vergrabe

und wenn ich die Arme
seitlich hinwerfe,

weißt du,
wen ich nachahme?

Den Storch ahme ich nach,
mein Guter,

den der Jäger erschossen hat
in meiner Kindheit.

so prallte er auf die Erde
kraftlos,

so steckte der Kopf
im regendurchfeuchteten Acker,

so ließ er die Flügel hängen,
so hauchte er seine Seele aus.

Als ik me op
mijn bed gooi

en mijn gezicht
in mijn hoofdkussen begraaf

en mijn armen
naast me uitstrek

weet je
wie ik dan nadoe?

De ooievaar,
beste vriend,

de ooievaar die een jager
in mijn kindertijd neerschoot.

Zo plofte hij op de aarde neer,
krachteloos,

zo begroef hij zijn kop
in het regennatte veld,

zo liet hij zijn vleugels hangen,
zo blies hij zijn ziel uit.