Enes Halilović

Being born in the ideal society, I’ve got a room free of charge

to exist in it.
I’ve asked for permission – to make a hole on one of the four walls,
to make a window.

They’ve told me to put a picture of our leader – it’s a window to the world.

I’ve asked all four walls
which can withstand a wound because I want to hammer a nail?
And all four walls volunteered. They’ve told me: Better
bear a picture of our leader, than to be a wall for against the wall.

When I hanged the picture – a leader from the picture spoke.
Haughty, he asked me to gild the frame.
To spite him, I took away the picture from the wall. And I saw a void.
I decided to see it as art: the void
showed itself as a blind window, but the room, with all four walls,
started to laugh.


I’ve asked – what’s the matter, room?

I’m not a room. I’m a prison cell.

Рождённый в идеальном обществе, я бесплатно получил комнату,
в которой буду жить.
Попросил разрешения - пробить одну из четырёх стен,
чтобы сделать окно.

Мне сказали, чтобы повесил портрет вождя - это и есть окно в мир.

Спросил я все четыре стены,
какая из них сможет выдержать рану, потому что собираюсь забить гвоздь.
И все четыре стены вызвались добровольцами. Сказали: "Лучше
нести портрет вождя, чем просто стоять стена к стене."

Когда повесил портрет - заговорил вождь с портрета.
Наглец, он требовал, чтобы я позолотил раму.
Назло вождю, я снял портрет со стены. И увидел пустоту.
Её я воспринял, как искусство: пустота 
показалась слепым окном, но комната, всеми четырьмя стенами,
стала ухмыляться.

Я спросил - что с тобой, комната?

"Я не комната. Я - камера."

Născut într-o societate ideală, am primit pe gratis o cameră
în care să trăiesc.
Am cerut permis – să sparg unul din cele patru ziduri,
să-mi fac fereastră.

Mi-au zis să pun poza conducătorului – ea e fereastra spre lume.

Am întrebat cele patru ziduri
care poate suporta rana, căci trebuie să bat un cui.
Şi toate cele patru ziduri s-au oferit benevol. Au zis: Mai bine să porţi poza conducătorului, decât să fii un zid de după zid.

După ce-am pus poza – mi-a vorbit însuşi conducătorul.
Mândru, cerând o ramă de aur.
De-al naibii, i-am luat poza de pe zid. Şi s-a facut un gol.
Am înţeles că asta-i arta: golul,
fereastra oarbă, dar camera, cu toate cele patru ziduri,
a început să râdă.

Am întrebat-o – ce-i cu tine, tu cameră?

Eu nu sunt cameră. Eu sunt celulă.