Прысутнасьць паўсюль у гушчэчы трытонаў, драконаў,
грыфонаў, піфонаў і тое, як выюць каты
у выглядзе духаў, зьяўленьне камэт і цыклёнаў –
прыкмета, што дыхае пекла наўпоблізь. І ты
знаходзіш адтуліну гэтую й крочыш у морак,
і йдзеш над агнём. І хістаюцца крохка масты,
і хто яго ведае – чэрці й харты, і хвасты.
Хрысьці сабе, знай, несупынна – сто сорак па сорак
разоў. Бо выправа стаецца ваеннай,
за похвы мяча і за локці хапае геена,
за крысьсе плашча, і за плечы, і чуеш: “Плаці!”
Гэй, вы, там на небе, аглухлі?
                                                   Сьвятыя ў жыцьці
сьмяротных зьяўляюцца рэдка з вышыняў, ды ўчасна.
Анёлы лятуць, бы ўваскрэслыя асы – па тры,
а то i па пяць, і па сем, і палаюць нязгасна
іх крылы й мячы, і цябе вызваляюць зь дзіры,
і сад для цябе ўжо разгортваюць па вэртыкалі:
вышэйшыя дрэвы, бліжэйшыя птушкі й дары
усё саладзейшыя, важкія: хочаш – бяры!
Сьцягі, туліпаны, тымпаны і кнігі ў паркалі,
паветра і мёд, і зусім невымоўная боскасьць,
і ты – над зямною паверхняй, пакінуўшы плоскасьць
ужо назаўжды, хоць крывёю сыдзі, хоць згары!
Табе застаецца спакойна сьвяціць угары.