Wanneer mijn schip aanmeert,
Zal een lied met mij de oever bereiken,
Het werd voordien enkel door de zee gehoord,
Waar het met de lokroep van de sirene heeft gewedijverd.
Het bevat enkel zachte klinkers,
Die zo klinken in een bleke vertaling,
Uit de taal van het zwerven naar de taal van het aanmeren:

Ik hou van jou met de schorre schreeuw van zeemeeuwen
Met het krijsen van de arenden, die vliegen naar de geur van de lever van Prometheus,
Met het duizend jaar zwijgen van de zeeschilpad,
Met het gepiep van de potvis, die een huilebak wil zijn,
Met de pantomime, uitgevoerd door de tentakels van de octopus,
Voor wie alle zeewier overeind gaat staan.

Ik hou van jou met heel mijn lichaam dat uit de zee komt,
Met alle rivieren, zijrivieren van de Amazone en de Mississipi,
Met alle woestijnen, die zich inbeelden de zee te zijn,
Je hoort, hoe hun zand blijft kleven aan mijn droge keel
Ik hou van jou met heel mijn hart, longen en langgerekte hersenen,
Ik hou van jou met de aardkorst en de sterrenhemel,
Met de val van de watervallen en de vervoeging van de werkwoorden.
Ik hou van jou met de inval van de Hunnen in Europa,
De honderdjarige oorlog en het tataar-mongoolse juk,
De opstand van Sparta en de grote volksverhuizing,
De Alexander zuil en de toren van Pisa,
De spoed waarmee de golfstroom de Noordpool opwarmt.

Ik hou van jou met de letter van de wet van de zwaartekracht
En de veroordeling tot de doodstraf
Tot de doodstraf doorheen de eeuwige val
In jouw bodemloze Bermuda driehoek.