یک کودک پگ دریا را رسم کرده نمی تواند
یک کودک رسم کرده نمی تواند زمین را پگ
خطوط او به سوی دو قطب
از دیدار موازی اش نمی گذرند
او زمین را گرد می ماند
یله از مسیر سامان داده شده اش
اجرا شده در آسمان
فاصله های او از گام خارجند
مرزهایش از وجود او فراترند
او باور دارد
باید کوتل ها
از امید بلند تر نباشند.
دریا-بحر ژرف تر از ناشادی نباشد
شادی نباید آینده ای طولانی تر از زمین باشد
زمین باید از قلب کودکی کلان تر نباشد