Je steekt er een stuk krant — arbeidzaam
Gevouwen — tussen als het piept,
Dat deurtje, en je blijft niet lijdzaam
Toekijken als het openzwiept.

Er dwarrelt stadssneeuw in de stenen
Put, miezerig. De schuld is klein,
Een laatste restje, niet verdwenen,
Nog niet, ondanks de schone schijn.

Nog moet de mens al zijn niet-dingen
Als hij om medicijnen gaat
Aan de vergetelheid ontwringen
— Terwijl de stilte klopt en slaat —

En naar de apotheekslang kijken:
Die looft het kwaad. Onaangedaan
Te blijven, niet om goed te lijken —
Omdat het leven is vergaan.